Psychoterapia traumy złożonej to proces oparty na stopniowym budowaniu zaufania i poczucia bezpieczeństwa, zrozumienia swoich trudności, ich źródeł i mechanizmów wyzwalających, nabywaniu umiejętności radzenia sobie z nimi, a przede wszystkim odzyskiwaniu ważnych sfer życia odebranych przez doświadczenia traumatyczne.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym u ludzi, którzy przeżyli bolesne i trudne doświadczenia. Wiele badań wskazuje jednak także zwiększone ryzyko wystąpienia innych zaburzeń lękowych w miesiącach następujących po traumatycznych wydarzeniach. Dodatkowo, niektóre z symptomów PTSD mogą być zbliżone, a czasem wręcz identyczne jak te, którymi charakteryzują się inne zaburzenia lękowe.
Dzieci i wnuki tych, którzy cudem ocaleli z zagłady lub kataklizmów, też cierpią. Jak obiekt radioaktywny, doświadczenie traumy promieniuje na kolejne pokolenia. Promieniuje w sposób nieuchwytny – bo ci, którzy przeżyli traumę, nie potrafią o niej mówić, przepracować żałoby z nią związanej, a ich milczenie może równie obciążać dziecko, jak relacjonowanie mu swych utrat. Tak czy inaczej następstwa traumy wpływają na psychikę kolejnych pokoleń. Jak to możliwe?
Związki między autyzmem a płcią i seksualnością są fascynujące, ale nie do końca wyjaśnione. Niewiele jest dostępnych badań na temat osób LGBT+ w spektrum autyzmu, ale wszystkie potwierdzają, że udział osób LGBT+ w autystycznej społeczności jest dużo większy niż wśród ogółu populacji. Przyjrzyjmy się zatem temu, co na ich temat wiemy i jakie są doświadczenia i wyzwania specyficzne dla tej grupy osób.
Należy pamiętać, że seks jest istotną częścią życia większości społeczeństwa – bez względu na sytuację, w jakiej znajduje się jednostka. Zarówno osoby pełnosprawne, jak i te z niepełnosprawnością mają pełne prawo do budowania życia erotycznego, które dostarczy im spełnienia własnych potrzeb, co jest tożsame z odczuwaniem przyjemności i szczęścia, które jest celem życia niemal każdego człowieka na ziemi.
Okres nastoletniości, zwany inaczej adolescencją, dla wielu rodziców, opiekunów, pedagogów, psychologów, a przede wszystkim dla samych nastolatków często bywa nie lada wyzwaniem. Nie sprzyja temu także wykreowany obraz nastolatka jako osoby na wiecznej emocjonalnej huśtawce, impulsywnego i ciągle robiącego innym na złość. Prawdą jest, że adolescencja to czas intensywnych przemian w życiu młodego człowieka, w czasie którego nastolatkowie mogą doznawać silnych ambiwalentnych doświadczeń emocjonalnych.
Zanim wyruszymy w świat zawodów pomocowych, warto zacząć od siebie. Psycholodzy/psycholożki, a zwłaszcza psychoterapeutki/psychoterapeuci w okresie trwających studiów wielokrotnie i z pewnym naciskiem słyszą – własny proces terapeutyczny jest obowiązkowy. Zobacz, co w Tobie trzeszczy, zobacz jak to działa, ale od środka, od wewnątrz. Przyjrzyj się swoim uwarunkowaniom, swojemu kontekstowi. Co się uda – napraw! To proces, niekończący się proces, ale od czegoś trzeba zacząć.
Nie ulega wątpliwościom, że od momentu wyizolowania i zidentyfikowania wirusa do dziś nauka i medycyna poczyniły ogromne postępy w zakresie profilaktyki i leczenia zakażeń HIV. Dziś HIV to choroba przewlekła, która nie odbiera lat życia. Osoby żyjące z HIV, które przyjmują regularnie odpowiednie leki antyretrowirusowe, mają niewykrywalną wiremię, czyli są niezkaźne – nie można się od nich zakazić HIV.
„Tęczowa rodzina” to sformułowanie używane dla określenia własnej rodziny przez osoby LGBT+ wychowujące dzieci. W świadomości społecznej być osobą LGBT+ i być rodzicem to nie tylko różne, ale wręcz sprzeczne atrybuty. Osoby żyjące w związkach jednopłciowych i wychowujące wspólnie dzieci nie są rozpoznawane przez polskie prawo jako rodzina (Mazurczak, 2022), a wiedza na ich temat jest słabo rozpowszechniona, także wśród profesjonalistów w dziedzinie psychologii (Wycisk, Kleka, 2014).
O transpłciowości mówimy wówczas, gdy istnieje niezgodność między budową morfologiczną ciała i płcią określoną metrykalnie a płcią odczuwaną psychicznie, czyli poczuciem przynależności do konkretnej płci. Nie istnieją jednolite standardy postępowania w przypadku niezgodności płciowej. Są kraje, w których osoby transpłciowe mogą dokonać korekty płci bez konieczności przeprowadzenia badań psychiatrycznych, są też takie, w których nie ma możliwości zmiany metrykalnej.
Myśląc o związkach osób jednopłciowych czasami zakłada się, że nie podlegają jakimś szczególnym uwarunkowaniom psychospołecznym. Może się też pojawić przeciwstawne założenie, że szczególnym uwarunkowaniem w parze będzie koncentracja na seksie. Zwłaszcza, że taka presupozycja tkwi w etykiecie „para homoseksualna”. Takiemu uwikłaniu w stereotyp i definicję ulegają również specjaliści zdrowia psychicznego i autorzy artykułów eksperckich. W rzeczywistości związek homoromantyczny dwóch mężczyzn lub kobiet cispłciowych lub transpłciowych podlega zarówno powszechnym, jak i specyficznym mechanizmom funkcjonowania. Stąd wymaga szczególnej wiedzy oraz wrażliwości od specjalisty.
Praktyka pokazuje, że osoby różnorodne płciowo coraz częściej zgłaszają się po usługi psychologiczne, w tym po wydanie opinii w celu rozpoczęcia procesu korekty płci. Niniejszy artykuł ma za zadanie przedstawienie praktycznych wskazówek, jak przeprowadzić proces diagnostyczny w zgodzie z aktualnymi zaleceniami instytucji zajmujących się zdrowiem osób z niezgodnością płciową.