Pojęcie „przestępczości nieletnich” jest używane w kryminologii i kryminalistyce, w naukach prawa karnego oraz w psychologii, pedagogice i socjologii. Socjologowie uważają, że należy to pojęcie przedstawić całkowicie inaczej, niż określa to sądownictwo. Poprzez otoczenie, czy postrzeganie samego siebie młodociany przedstawia własną osobę w ujęciu przestępcy. Poprzez kategoryzowanie go jako przestępcy, zaczynają zachodzić u niego zmiany na tle psychologicznym. Taka jednostka, która została uznana za przestępcę, wśród społeczeństwa zostaje odizolowana, co całkowicie wyklucza ją z życia publicznego. Sympatycy owej teorii, kładą szczególny nacisk na problem, ponieważ taka osoba trafia do grup o charakterze demoralizującym.[1]
Kategoria: Artykuły z czasopisma
Obecne czasy weryfikują wiele i stają się jeszcze bardziej wymagające. Trudności, z którymi mierzyliśmy się wcześniej stają się jeszcze silniejsze i bardziej odczuwalne. Prowadzenie konstruktywnych rozmów, poszukiwanie rozumienia czy też szukanie konsensusu w momencie dużych zmian jest niezwykle potrzebne.
Ciąża i narodziny dziecka są czasem zmian fizjologicznych i psychologicznych. Rola mamy dostarcza wielu emocji, nie tylko pozytywnych, ale też negatywnych – stresu, lęku, poczucia winy i żalu. Zmęczenie i frustracja, że nie wszystko idzie po naszej myśli, są normalne w tym okresie.
Transdiagnostyczny protokół poznawczo-behawioralny został po raz pierwszy opublikowany w 2011 roku w formie podręcznika terapeuty i poradnika dla pacjenta. Głównym celem pracy z użyciem UP (ang. Unified Protocol) jest to, aby pacjenci nauczyli się rozpoznawać swoje emocje oraz rozumieć rolę, jakie te spełniają w ich życiu.
Poniższy artykuł przedstawia praktyczne zastosowanie dialogu motywującego, który scala techniki wykorzystywane w terapii młodych pacjentów. Powodzenie psychoterapii zależy od chęci młodego człowieka do współpracy i otwartości na rozmowę o swoich trudnościach, od gotowości do zmiany, relacji terapeutycznej, ale przede wszystkim wewnętrznej motywacji. Poza wyżej wymienionymi czynnikami ważne są umiejętności psychoterapeuty oraz jego stała praca superwizyjna.
W jakich sytuacjach zachowania opozycyjno--buntownicze, brawura czy nieadekwatna do wieku powaga mogą maskować odczuwany przez dziecko lęk?
Pomimo wielu lat badań w dziedzinie psychoterapii i potwierdzenia jej skuteczności wciąż nie jesteśmy w stanie jednoznacznie wyjaśnić, jak i dlaczego większość interwencji terapeutycznych powoduje zmianę. Liczne badania prowadzone w ostatnich dziesięcioleciach wskazują, iż większość podejść psychoterapeutycznych ma w przybliżeniu podobny efekt. Są osoby, które korzystają bardziej z określonej struktury i kierunku podejścia poznawczego, podczas gdy dla innych korzystniejsza jest nieustrukturyzowana analiza oraz nadawanie sensu naszym doświadczeniom, oferowane przez podejścia psychodynamiczne oraz egzystencjalne.
OCD, czyli zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, jest czwartym pod względem częstości występowania zaburzeniem u dzieci i dorosłych. W zakresie epidemiologii występowanie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w populacji określa się na 2% (Kalra i Swedo, 2009). Należy jednak zwrócić uwagę, że w przypadku występowania w rodzinie zaburzeń o tym charakterze ich częstotliwość wzrasta do 9,2%. Zależność tę potwierdza także poziom prawdopodobieństwa zachorowania na OCD u bliźniąt monozygotycznych (szacowane na około 53–87%).
Zaburzenia odżywiania u dzieci i młodzieży są częstym powodem sięgania po pomoc specjalistów. Jest to grupa przypadłości psychosomatycznych, na które cierpi ok. 70 mln osób na całym świecie (dane The Renfrew Center Foundation for Eating Disorders).
Młode osoby często borykają się w swoim życiu z wieloma sytuacjami wywołującymi w nich napięcie, z którymi trudno im sobie poradzić w adekwatny sposób. Dzieje się tak z różnych powodów – czasami dlatego, że w ich systemie rodzinnym brakuje odpowiednich wzorców moderujących pewne zachowania, z powodu niewłaściwych postaw innych ludzi skierowanych w stronę młodej osoby (np. różne formy przemocy), czasem jest to powiązane ze współwystępującymi zaburzeniami, takimi jak chociażby depresja, lęk czy zaburzenia stresu pourazowego.
Porozumienie bez Przemocy, inaczej NVC (od: Nonviolent Communication) Marshalla Rosenberga (1934–2015) to mieszanka pewnego sposobu posługiwania się językiem oraz podejścia do życia, świata, innych i siebie.
Ostatnie miesiące zmusiły nas, by codzienne życie przenieść do świata wirtualnego. Internetowa komunikacja okazała się podstawową formą kontynuowania relacji prywatnych i zawodowych. Nie ruszając się z domu, mogliśmy prowadzić rozmowę z fachowcem na każdy temat, wypić lampkę wina ze znajomymi, obejrzeć spektakl teatralny, odbyć sesję psychoterapii i poradzić się lekarza w kwestii zdrowia – wszystko w zasięgu ręki – w odległości monitora.