Kategoria: Artykuły z czasopisma

Klasyczny podział zaburzeń psychicznych wywodzący się m.in. z prac Emila Kraepelina (Hoff, 2015) nadal w bardzo istotny sposób wpływa na postrzeganie leczenia zaburzeń psychicznych przez lekarzy psychiatrów. Zaburzenia psychiczne wciąż są klasyfikowane głównie w oparciu o objawy kliniczne, a liczne kategorie diagnostyczne zaburzeń psychicznych zawarte w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych nadal są odzwierciedleniem wprowadzonego m.in. przez Kreapelina klasycznego podziału zaburzeń psychicznych na organiczne, psychozy i nerwice.

Zaburzenia osobowości są grupą zaburzeń psychicznych, w której diagnoza stawiana jest wobec osób dorosłych. Jednak pierwsze objawy pojawiają się już w dzieciństwie bądź w okresie adolescencji. Zaburzenie to jest trwałym wzorcem zachowania, postępowania oraz odczuwania, interpretowania i rozumienia emocji, co kształtuje jakość relacji z innymi. Charakterystyczną cechą jest sztywność, jednowymiarowość – w konsekwencji generując wyraźne cierpienie (Kryteria Diagnostyczne Zaburzeń Psychicznych DSM-5. Wydanie piąte; 2013). Przy każdym rozpoznaniu pełnoobjawowych zaburzeń osobowości wymagane jest konkretne określenie typu tych zaburzeń. Niniejszy artykuł traktuje o jednej z kilku postaci choroby, mianowicie schizoidalnym zaburzeniu osobowości w kontekście funkcjonowania interpersonalnego i relacji interpersonalnych, zaś w dalszej kolejności świata uczuć takiej jednostki, a w szczególności rozumienia i postrzegania przez chorego miłości.

Słysząc termin psychoza, często, w pierwszej kolejności myślimy o chorobie z kręgu schizofrenii. Psychoza jest jednak szerokim terminem, który nie oznacza konkretnej choroby, a zespół objawów wywołanych przez chorobę (taką jak np. schizofrenia) lub poprzez inne czynniki sprawiające, że jednostka doświadcza trudności w ocenie i w kontakcie z rzeczywistością. Zaburzenia psychotyczne są niezwykle dotkliwe dla pacjenta.

W dzisiejszych czasach depresja jest bardzo często spotykaną chorobą. Z danych WHO (2017) wynika, iż w Polsce na tę chorobę cierpi 5,1% społeczeństwa. Dla porównania w innych krajach europejskich odsetek ten wynosi odpowiednio: Estonia 5,9%, Finlandia 5,6%, Grecja 5,7%, Hiszpania 5,2%, Holandia 4,7%, Islandia 4,1%, Litwa 5,6%, Niemcy 5,2%, Norwegia 4,7%, Portugalia 5,7%, Słowacja 5,1%, Szwajcaria 5%, Ukraina 6,3%, Wielka Brytania 4,5%, Włochy 5,1%. O depresji wiemy coraz więcej, jednakże występuje ona w wielu odmianach, co często rodzi trudności w odróżnieniu jej od innych jednostek chorobowych. Nie dla każdego oczywiste jest, iż depresja może łączyć się także z objawami psychotycznymi. W poniższym tekście postaram się rozjaśnić zagadnienie związane z diagnostyką depresji z objawami psychotycznymi, zwaną także depresją psychotyczną.

Schizofrenia jest zaburzeniem psychicznym, zaliczanym do grupy psychoz, czyli stanów nacechowanych odmiennym odbiorem, zaburzonym postrzeganiem oraz błędnym ocenianiem. Objawia się głównie halucynacjami i omamami, wycofaniem emocjonalnym oraz obniżeniem poziomu funkcji poznawczych. Nazwa „schizofrenia” pochodzi od łac. schizma i phrenos. Słowa te oznaczają rozszczepienie umysłu, przez co schizofrenia mylnie kojarzona jest z podwójną osobowością.

Widząc osoby zażywające narkotyki bądź od nich uzależnione, mamy tendencje do przypisywania przyczyn ich problemów efektom przyjmowania tych substancji psychoaktywnych. Dotyczy to różnych sfer życia. Od kontaktów i relacji z innymi przez problemy finansowe, aż po kwestie zdrowia psychicznego włącznie. O ile w przypadku większości z tych obszarów nie ma wątpliwości co do wspomnianych zależności, o tyle w kwestiach dotyczących zaburzeń psychicznych, warunkowanych przyjmowaniem narkotyków dostępnych jest wiele, często wykluczających się wyników badań. Jest to głównie powiązane ze złożonym charakterem samych zaburzeń, ale także z efektem przyjmowania narkotyków. Tym, co może mieć bezpośredni wpływ na taki stan rzeczy, są np. indywidualne uwarunkowania życia jednostki, przebyte wcześniej choroby i urazy, inicjacja narkotykowa w okresie dojrzewania czy wpływ środowiska. Często jednak nie wiadomo, czy początek psychozy u osób przyjmujących substancje psychoaktywne jest reakcją psychotyczną, która nie wystąpiłaby w przypadku niestosowania narkotyku, czy też stanowi on wcześniejszy początek psychozy, która wystąpiłaby niezależnie.

W niniejszym artykule przedstawiono sposoby stosowane przez wielu obecnych przywódców politycznych w obszarze technik kontroli umysłu, mających na celu manipulowanie przekonaniami i działaniami swoich zwolenników. Aby w pełni zrozumieć sposób, w jaki to robią, będziemy polegać na dogłębnej analizie metod, za pomocą których przywódca Świątyni Ludu, Jim Jones, osiągnął to przez zastosowanie w codziennej praktyce strategii i taktyk przedstawionych w powieści Rok 1984 Orwella. Szczegółowo omówione zostanie osiem praktyk Jonesa zaczerpniętych z litanii taktyk kontroli państwa autorstwa Orwella, a następnie wyjaśniony zostanie sposób, w jaki Jones zastosował je w swojej diabolicznej codziennej praktyce, by całkowicie zdominować tysiące lojalnych zwolenników, co doprowadziło do ich masowego samobójstwa i morderstwa czterdzieści lat temu w Jonestown w Gujanie.