Współpraca psychologa i lekarza w leczeniu ciężkich zaburzeń psychicznych

Zaburzenia organiczne powinny być głównie leczone przez lekarzy internistów i neurologów, ponieważ ich przyczyną jest organiczne uszkodzenie mózgu lub choroba somatyczna, która negatywnie wpływa na czynności ośrodkowego układu nerwowego. Nerwice wymagają oddziaływania głównie poprzez psychoterapie, a więc metodami psychologicznymi. Podstawową domeną psychiatrii są psychozy. W rozumieniu Emila Kraepelina były to wszystkie ciężkie choroby psychiczne, w których dochodziło do zaburzeń w realnym postrzeganiu świata. Kraepelin zaliczał do nich schizofrenię, nazywaną przez niego dementia praecox, chorobę afektywną dwubiegunową, nazywaną przez niego obłędem maniakalno-depresyjnym oraz ciężką depresję. Oprócz tego, że choroby te istotnie zmieniają ocenę rzeczywistości przez osobę chorą (w depresji obecne jest np. negatywne postrzeganie siebie, otoczenia, przeszłości i przyszłości), ich wspólne ujęcie jako psychozy powodowane było też przekonaniem, że w ich genezie główną rolę odgrywają czynniki biologiczne. Uznawano je zatem za „prawdziwe choroby” psychiczne, nazywane w późniejszych klasyfikacjach zaburzeniami endogennymi. Ich leczenie w rozumieniu lekarzy musi polegać na przywróceniu właściwej równowagi chemicznej mózgu przy pomocy odpowiednio dobranej farmakoterapii.

Klasyczne podejście do klasyfikacji i leczenia zaburzeń psychicznych, choć ma niewątpliwie wiele zalet edukacyjnych, nie oddaje współczesnego sposobu pracy lekarzy i psychologów w oddziałach szpitalnych i poradniach zdrowia psychicznego. Obecnie każdy pacjent jest badany neurologicznie, oceniane jest jego zdrowie somatyczne, rozważane są wskazania do podania leków oraz oferowana jest pomoc i interwencje psychologiczne. Celem artykułu jest przedstawienie na przykładzie leczenia pacjentki chorującej na schizofrenię współpracy psychologa i lekarza psychiatry w procesie leczenia.