dr hab. n. med., prof. IPIN, Jest lekarzem specjalistą psychiatrą, posiada certyfikat medycyny snu Polskiego Towarzystwa Badań nad Snem, certyfikat psychoterapeuty poznawczo-behawioralnego Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej oraz licencję EEG Polskiego Towarzystwa Neurofizjologii Klinicznej. Jest członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Badań nad Snem i Narodowej Fundacji Snu, członkiem zespołu ekspertów ds. zaburzeń snu Światowej Federacji Towarzystw Psychiatrii Biologicznej (WFSBP). Od 1998 r. zajmuje się leczeniem zaburzeń snu i badaniami nad snem. Pracuje w Ośrodku Medycyny Snu i III Klinice Psychiatrycznej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.
Role i stereotypy przypisywane kobietom i mężczyznom, wraz z czynnikami biologicznymi zależnymi od płci, przyczyniają się do różnic w doświadczaniu przez nich zaburzeń zdrowia psychicznego oraz w strategiach poszukiwania pomocy w tym zakresie. Różnice w rozpowszechnieniu występowania zaburzeń psychicznych to tylko jeden z aspektów, w którym rolę odgrywa płeć. Kobiety i mężczyźni różnią się także w tym, jak są diagnozowani, jak przebiegają ich zaburzenia i ich leczenie.
Zaledwie 60 lat temu polisomnografia i pierwsze systemy kodowania stadiów snu umożliwiły dokładny fizjologiczny opis tego, co dzieje się z nami, kiedy śpimy. Prowadzone obserwacje pozwoliły podzielić sen na dwa rodzaje – sen NREM, czyli sen bez szybkich ruchów gałek ocznych i sen REM, czyli sen z szybkimi ruchami gałek ocznych, dla którego charakterystyczne jest występowanie marzeń sennych.
Ciąża i narodziny dziecka są czasem zmian fizjologicznych i psychologicznych. Rola mamy dostarcza wielu emocji, nie tylko pozytywnych, ale też negatywnych – stresu, lęku, poczucia winy i żalu. Zmęczenie i frustracja, że nie wszystko idzie po naszej myśli, są normalne w tym okresie.
Zespoły bólowe często powodują bezsenność. Z kolei wystąpienie bezsenności pogarsza odczuwanie bólu. Najwyraźniej widoczne jest to w przewlekłym bólu współistniejącym z bezsennością, gdzie oba te stany wzajemnie się nasilają w mechanizmie błędnego koła. Obok bezsenności także częstość występowania innych zaburzeń snu, takich jak zespół niespokojnych nóg lub bezdech senny, jest wyższa wśród osób cierpiących na przewlekłe zespoły bólowe w porównaniu z populacją ogólną (Mathias, Cant i Burke, 2018). Dane z badań epidemiologicznych wskazują, że zaburzenia snu występują od 40% do 88% osób doświadczających przewlekłego bólu (Karaman, Karaman i Dogru, 2014; Smith, Perlis i Carmody, 2001).
Im bliżej technologii, tym dalej od natury. Technologia niewątpliwie ułatwia życie, a jednocześnie sprawia, że coraz mniej czasu spędzamy aktywnie na świeżym powietrzu, otoczeni przez przyrodę. Trudniej zachować kontakt nie tylko ze światem zewnętrznym, ale i ze swoim własnym organizmem. Zanieczyszczenie powietrza, zanieczyszczenie światłem, napływ informacji 24/7, nieregularne pory aktywności i przyjmowania posiłków skutecznie utrudniają podążanie za potrzebami wewnętrznymi organizmu.
Mało kto zgodzi się świadomie uznać swoje zdrowie za nieistotne – często jednak styl funkcjonowania współczesnego człowieka sprawia, że mimochodem je zaniedbuje. Zdrowie psychiczne można zdefiniować jako wolność od chorób i zaburzeń psychicznych, dobre funkcjonowanie w życiu codziennym oraz zdolność do radzenia sobie ze stresem i możliwość adaptacji do zmieniających się warunków otoczenia. Idealna sytuacja jest wówczas, kiedy idzie ono w parze ze zdrowiem fizycznym. Obydwa są ze sobą nieodzownie związane, gdy jedno zawodzi – drugie może pomóc przywrócić stan równowagi.
Klasyczny podział zaburzeń psychicznych wywodzący się m.in. z prac Emila Kraepelina (Hoff, 2015) nadal w bardzo istotny sposób wpływa na postrzeganie leczenia zaburzeń psychicznych przez lekarzy psychiatrów. Zaburzenia psychiczne wciąż są klasyfikowane głównie w oparciu o objawy kliniczne, a liczne kategorie diagnostyczne zaburzeń psychicznych zawarte w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych nadal są odzwierciedleniem wprowadzonego m.in. przez Kreapelina klasycznego podziału zaburzeń psychicznych na organiczne, psychozy i nerwice.
Długie godziny pracy, praca zmianowa i stres związany z pracą przyczyniają się do niedoboru snu wśród osób aktywnych zawodowo. Czas odpoczynku, a w tym snu, często zależy od ilości i godzin pracy, a niestety nie od indywidualnych potrzeb. Biorąc pod uwagę, że czas jest zasobem skończonym – im więcej czasu spędzamy na jednej czynności (pracy lub obowiązkach domowych), tym mniej czasu poświęcimy na inną aktywność. W związku z tym Barnes, Wagner i Ghumman (2012) zasugerowali, że osoby pożyczają z czasu przeznaczonego na sen, aby sprostać wymaganiom życia codziennego.
Pomysłów na wychowanie dzieci jest wiele, ale odpowiedź, jak być dobrym rodzicem, pozostaje wciąż tak samo trudna. W jednych koncepcjach wychowawczych wraca temat bliskości w relacjach z dzieckiem, w innych dominuje wątek wyznaczania zdrowych granic. Warto przyjrzeć się, jak w praktyce terapeutycznej wygląda godzenie tych dwóch koncepcji.
Sen, obok diety i aktywności fizycznej, jest jednym z trzech podstawowych filarów zdrowia. Od dłuższego czasu środowisko naukowe przygląda się z uwagą obniżonej jakości snu ludzi żyjących w krajach rozwiniętych, a zwłaszcza mieszkańców dużych miast.