psycholog, doktorantka Ośrodka Medycyny Snu i Zakładu Neurofizjologii Instytutu Psychiatrii i Neurologii. W ramach pracy doktorskiej zajmuje się badaniem związku między stresem zawodowym a jakością snu wśród osób pracujących zmianowo. Wraz z lek. med. Magdą Flagą-Łuczkiewicz oraz prof. Adamem Wichniakiem tworzy zespół projektu naukowego „Za dużo pracuję” skupiającego się na zdrowiu psychicznym wśród pracowników wykonujących zawody związane z opieką i bezpieczeństwem. www.zaduzopracuje.pl.
Role i stereotypy przypisywane kobietom i mężczyznom, wraz z czynnikami biologicznymi zależnymi od płci, przyczyniają się do różnic w doświadczaniu przez nich zaburzeń zdrowia psychicznego oraz w strategiach poszukiwania pomocy w tym zakresie. Różnice w rozpowszechnieniu występowania zaburzeń psychicznych to tylko jeden z aspektów, w którym rolę odgrywa płeć. Kobiety i mężczyźni różnią się także w tym, jak są diagnozowani, jak przebiegają ich zaburzenia i ich leczenie.
Zaledwie 60 lat temu polisomnografia i pierwsze systemy kodowania stadiów snu umożliwiły dokładny fizjologiczny opis tego, co dzieje się z nami, kiedy śpimy. Prowadzone obserwacje pozwoliły podzielić sen na dwa rodzaje – sen NREM, czyli sen bez szybkich ruchów gałek ocznych i sen REM, czyli sen z szybkimi ruchami gałek ocznych, dla którego charakterystyczne jest występowanie marzeń sennych.
Ciąża i narodziny dziecka są czasem zmian fizjologicznych i psychologicznych. Rola mamy dostarcza wielu emocji, nie tylko pozytywnych, ale też negatywnych – stresu, lęku, poczucia winy i żalu. Zmęczenie i frustracja, że nie wszystko idzie po naszej myśli, są normalne w tym okresie.
Zespoły bólowe często powodują bezsenność. Z kolei wystąpienie bezsenności pogarsza odczuwanie bólu. Najwyraźniej widoczne jest to w przewlekłym bólu współistniejącym z bezsennością, gdzie oba te stany wzajemnie się nasilają w mechanizmie błędnego koła. Obok bezsenności także częstość występowania innych zaburzeń snu, takich jak zespół niespokojnych nóg lub bezdech senny, jest wyższa wśród osób cierpiących na przewlekłe zespoły bólowe w porównaniu z populacją ogólną (Mathias, Cant i Burke, 2018). Dane z badań epidemiologicznych wskazują, że zaburzenia snu występują od 40% do 88% osób doświadczających przewlekłego bólu (Karaman, Karaman i Dogru, 2014; Smith, Perlis i Carmody, 2001).
Długie godziny pracy, praca zmianowa i stres związany z pracą przyczyniają się do niedoboru snu wśród osób aktywnych zawodowo. Czas odpoczynku, a w tym snu, często zależy od ilości i godzin pracy, a niestety nie od indywidualnych potrzeb. Biorąc pod uwagę, że czas jest zasobem skończonym – im więcej czasu spędzamy na jednej czynności (pracy lub obowiązkach domowych), tym mniej czasu poświęcimy na inną aktywność. W związku z tym Barnes, Wagner i Ghumman (2012) zasugerowali, że osoby pożyczają z czasu przeznaczonego na sen, aby sprostać wymaganiom życia codziennego.
