Zaburzenia osobowości są grupą zaburzeń psychicznych, w której diagnoza stawiana jest wobec osób dorosłych. Jednak pierwsze objawy pojawiają się już w dzieciństwie bądź w okresie adolescencji. Zaburzenie to jest trwałym wzorcem zachowania, postępowania oraz odczuwania, interpretowania i rozumienia emocji, co kształtuje jakość relacji z innymi. Charakterystyczną cechą jest sztywność, jednowymiarowość – w konsekwencji generując wyraźne cierpienie (Kryteria Diagnostyczne Zaburzeń Psychicznych DSM-5. Wydanie piąte; 2013). Przy każdym rozpoznaniu pełnoobjawowych zaburzeń osobowości wymagane jest konkretne określenie typu tych zaburzeń. Niniejszy artykuł traktuje o jednej z kilku postaci choroby, mianowicie schizoidalnym zaburzeniu osobowości w kontekście funkcjonowania interpersonalnego i relacji interpersonalnych, zaś w dalszej kolejności świata uczuć takiej jednostki, a w szczególności rozumienia i postrzegania przez chorego miłości.
