Bardzo ważne w kontekście rozwoju młodego człowieka jest wychowanie w bezpiecznym domu wraz z wrażliwymi na jego potrzeby opiekunami. Niestety, nie każde dziecko ma taką szansę, co jest przyczyną ingerencji sądu we władzę rodzicielską. Główną przesłanką do podjęcia takich działań jest zagrożenie życia i dobra dziecka, a więc jego bezpieczeństwa, prawidłowego rozwoju i zdrowia. Najczęściej dzieje się tak na skutek uzależnień rodziców lub ich nieudolności wychowawczej. Odebrane dzieci trafiają następnie do pieczy zastępczej, której system tworzony jest przez instytucjonalne i rodzinne formy opieki.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
Pomysłów na wychowanie dzieci jest wiele, ale odpowiedź, jak być dobrym rodzicem, pozostaje wciąż tak samo trudna. W jednych koncepcjach wychowawczych wraca temat bliskości w relacjach z dzieckiem, w innych dominuje wątek wyznaczania zdrowych granic. Warto przyjrzeć się, jak w praktyce terapeutycznej wygląda godzenie tych dwóch koncepcji.
W jaki sposób dziecko, które nie zaznało poczucia bliskości z osobą, która wydała je na świat, nawiązuje bliską relację z rodzicem adopcyjnym? Co oznacza rodzicielstwo bliskości dla osób, które zostają rodzicami dziecka po przejściach? Rodzicielstwo bliskości jest obecnie terminem, który grupie osób kojarzy się bardzo pejoratywnie. Wynika to głównie z błędnego kojarzenia go z bezstresowym wychowaniem, z obrazem rodziny, w której dzieci nie szanują zasad, a także takiej, w której rodzice pozwalają „wejść sobie na głowę”. W rzeczywistości rodzicielstwo bliskości jest świadomym wyborem, ścieżką, którą podążają rodzice, dla których dobre relacje odgrywają najważniejszą rolę w tworzeniu rodziny jako jednostki społecznej.
Słuchając wypowiedzi polityków i dziennikarzy można odnieść wrażenie, że ważne grupy zawodowe mają ograniczoną wiedzę na temat problemu przemocy seksualnej i pedofilii. Obawiam się, że również wielu studentów psychologii w trakcie studiów nie otrzymuje specjalistycznej wiedzy na temat diagnozowania sprawców czy ofiar przemocy seksualnej, mechanizmów jej przebiegu czy sposobów przeciwdziałania, choć to grupa zawodowa, która powinna być bardzo dobrze przygotowana do tego typu oddziaływań.
Jak pomóc osobom, których ona dotyka?
W chwili obecnej jesteśmy świadkami olbrzymiego postępu technologicznego, który dotarł do medycyny oraz psychologii. Rodzi się więc pytanie: jaką rolę będą odgrywać roboty i sztuczna inteligencja w świecie terapii? Czy terapeuci i psychiatrzy zostaną zastąpieni przez wyspecjalizowane maszyny?
Problematyka współuzależnienia stanowi przedmiot zainteresowań wielu badaczy. Mimo licznych prób zdefiniowania tego zjawiska oraz jego genezy dotychczas nie udało się ustalić wspólnego stanowiska. Współuzależnienie najczęściej jest opisywane w odniesieniu do trzech różnych kategorii, które jednocześnie stanowią próbę jego definicji. Pierwsza kategoria określa je jako chorobę, w której podłoże, analogicznie jak w przypadku uzależnienia, stanowi podstawowy proces nałogowy. Ujęcie drugie opisuje ten problem w kontekście zaburzenia osobowości. Z kolei ujęcie trzecie zyskuje w ostatnich latach największe grono zwolenników. Zgodnie z tym podejściem współuzależnienie stanowi swoistą reakcję na trudną i stresującą sytuację wynikającą z funkcjonowania w bliskiej i jednocześnie toksycznej relacji z osobą uzależnioną. Jak potwierdzają jedne z najnowszych badań (Klimczak 2019), jego korzenie sięgają bolesnych doświadczeń z okresu dzieciństwa, za sprawą których wykształcone w tamtym okresie strategie radzenia sobie z trudną sytuacją rodzinną zostają niejako odtwarzane w dorosłości w relacji z osobą uzależnioną.
Uważność nie tylko umożliwia eksploracje naszego wewnętrznego krajobrazu ze współczuciem i ciekawością, ale może także aktywnie nawigować nas w kierunku zatroszczenia się o samych siebie.
Bessel van der Kolk
Wśród wielu strat, jakich doświadczamy w ciągu życia, śmierć bliskiej osoby jest często jedną z najtrudniejszych. Z jednej strony przez swoją powszechność wydaje się oswojona i doskonale zrozumiana, z drugiej zaś osoby przeżywające żałobę wciąż nie zawsze czują się odpowiednio wsparte, potraktowane czy rozumiane. Czym w takim razie jest żałoba? Kiedy jest naturalnym stanem, odpowiedzią na nieodwracalną utratę kogoś bliskiego, a kiedy warto zwrócić uwagę na niektóre jej aspekty? W końcu czy każdy rodzaj żałoby spotyka się z równym wsparciem i dlaczego społeczne rytuały mogą być pomocne w jej przeżywaniu?
Celem niniejszego artykułu jest zarysowanie problematyki doświadczenia przemocy domowej, nazywanej również przemocą w rodzinie, która jest zamierzonym i wykorzystującym przewagę sił działaniem przeciw członkowi rodziny. Sytuacja doświadczania przemocy w rodzinie zazwyczaj nie jest tylko jednorazowym i trudnym zdarzeniem. Posiada niezwykłą siłę wywierania wpływu na całe funkcjonowanie człowieka, jego umysł, procesy emocjonalne, świat wewnętrzny i sposób postrzegania świata. Potrafi trwale zmienić życie, powoduje zahamowanie normalnego rozwoju osobowości i wymaga podjęcia nowych działań adaptacyjnych. Artykuł wskazuje na możliwości rozumienia i leczenia takich pacjentów.
Artykuł dotyka tematyki doświadczenia traumatycznego oraz uzależnienia i powiązań pomiędzy tymi zjawiskami. Przedstawia krótką historię pojęć, podejmuje dyskusję nad rozumieniem definicji obu zjawisk, a także skupia się na praktycznych powiązaniach pomiędzy traumą a uzależnieniem, a także ich leczeniem. Podkreśla istotę zauważania uzależnienia występującego u klientów z doświadczeniem traumy czy też zwrócenia uwagi na zaburzenia traumatyczne u pacjentów uzależnionych oraz integrowania tych zjawisk.
Pojęcie dysocjacji można rozumieć jako utratę świadomej kontroli nad niektórymi myślami, uczuciami lub zachowaniami przez jednostkę. Gdy mówimy o dysocjacjach występujących u dzieci, mamy do czynienia zarówno z procesami „zamrożenia” będącymi skuteczną (dla dziecka) strategią przeżycia w niedostrojonym środowisku, jak i rozwojowymi procesami fantazjowania, wcielania się w różne postaci (bohaterowie bajek, zwierzęta, zabawki itp.). Przywiązanie jest kluczem do rozwoju i przeżycia oraz drogą do rozumienia stanów doświadczanych przez dziecko.