W niniejszym artykule chciałabym zwrócić uwagę na korelację między stylem przywiązania w okresie wczesnodziecięcym a późniejszym funkcjonowaniem dziecka, które będzie przez ten styl determinowane. Rodzice, którzy decydują się na przysposobienie dziecka z rodziny dysfunkcyjnej, często doświadczają trudu wychowania młodego człowieka z tak bolesnymi doświadczeniami. Zrozumienie roli więzi oraz sposobu, w jaki została ona ukształtowana, jest pomocne w poznaniu schematu, według którego dziecko funkcjonuje, nawiązuje relacje czy reaguje na rozmaite sytuacje. Dzięki temu opiekunowie łatwiej będą mogli się przygotować i zaplanować swoje działania związane z procesem zdrowienia oraz odbudowania u dzieci poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie.
Przywiązanie i jego wzorce
Przywiązanie definiujemy jako wzorzec zorganizowanych zachowań w relacji. Dzięki przywiązaniu dziecko może czuć się bezpiecznie w nieznanym otoczeniu, oddalić się od opiekuna – zarówno w sensie fizycznym, jak i emocjonalnym – oraz eksplorować przestrzeń wokół siebie. Rola przywiązania jest niezwykle istotna, ponieważ staje się ona matrycą wszystkich późniejszych relacji i podstawowych przekonań dziecka. Niemowlę dąży do bycia blisko z figurą przywiązania (najczęściej matką), ponieważ owa bliskość jest dla niego źródłem pociechy i bezpieczeństwa. Brak fizycznej bliskości może wywołać u niego niepokój i lęk separacyjny. Zachowania przywiązaniowe są więc jawnymi sposobami komunikowania zagrożenia i bezpieczeństwa, które mogą zostać wyrażone
Przypadek 1, Michał 14 lat
Rodzice Michała są osobami uzależnionymi od narkotyków. Chłopiec od początku był zaniedbywany. W domu obecny był alkohol, narkotyki, pojawiała się także przemoc zarówno w stosunku do niego, jak i między rodzicami. Ojciec chłopca dopuszczał się kradzieży, na skutek czego trafił do więzienia. Matka nie była w stanie właściwie zaopiekować się chłopcem. Przez pewien czas to on...
