Psychoterapia i metody wykorzystywane w pracy powinny być eklektyczne. Poznanie potrzeb pacjenta pozwala pracować nad celami terapeutycznymi i polepszaniem jakości jego życia. Niżej zawarte dialogi między terapeutą a klientem są prowadzone w duchu dialogu motywującego.
Dialog motywujący
Dialog motywujący to stosunkowo nowy nurt stosowany przez terapeutów w Polsce. Twórcami dialogu motywującego są William R. Miller i Stephen Rollnick. Ma on swoje korzenie w psychoterapii humanistycznej, poznawczo-behawioralnej czy systemowej, ale dodatkowo czerpie z psychologii motywacji, inspiracji. Dialog motywujący można określić jako współpracę między klientem a terapeutą w dążeniu do zmiany lub współtowarzyszenie temu procesowi. Jest formą pomocy, akceptacji ścieżek i wyborów klienta. W całej konwencji ducha dialogu odchodzi się od klinicznego podejścia do osoby jako do „pacjenta”, a jego miejsce zajmuje „klient” – zdrowy, autonomiczny byt odpowiedzialny za swoje działania. Terapeuta odchodzi od koncepcji „naprawiania” myślenia pacjenta na rzecz towarzyszenia klientowi w jego poszukiwaniach sposobu osiągania zamierzonych celów. Dialog motywujący to nie tylko metoda, ale stan, w obrębie którego terapeuta działa i z którym się utożsamia. Duch dialogu obejmuje empatię wobec klienta, wzmacnianie jego zasobów, pracę z oporem na rzecz zmian, obejmującą doświadczanie korzyści przez klienta, akceptację jego osoby oraz wspólne omawianie działania na rzecz podejmowanych zmian. Relacja z klientem to proces rozwojowy, gdzie potrzeba czasu, zaufania. Opór klienta jest traktowany jako proces rozwojowy i brak gotowości do zmiany, który można wykorzystywać w pracy do umacniania relacji i zrozumienia klienta. Metoda posługuje się zręcznym wykorzystywaniem pytań i parafraz z użyciem aktywnego słuchania.
