Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) to nie tylko zespół objawów, ale przede wszystkim dramat codziennej walki z natrętnymi myślami i przymusem wykonywania rytuałów, który znacząco utrudnia funkcjonowanie i odbiera poczucie kontroli nad własnym życiem. Dotyka około 2–3% ludzi na całym świecie (Foa, Yadin, Lichner, 2016; Gałecki i Szulc, 2023).
Dział: Narzędziownia
Superwizja jest nieodzowną częścią procesu uczenia i przygotowywania się do zawodu psychoterapeuty. Większość terapeutów poznawczo- -behawioralnych spotyka się z nią i zapoznaje po raz pierwszy podczas szkolenia psychoterapeutycznego.
Samookaleczenia, podejmowanie prób samobójczych, wchodzenie w silne konflikty, nadużywanie substancji psychoaktywnych czy nasilone unikanie to częste zachowania problemowe, z którymi zmagają się pacjenci terapii DBT. Od skuteczności terapii w zmianie tych wzorców funkcjonowania zależy zatem nie tylko zdrowie, ale często też życie pacjentów. Podstawowym narzędziem terapeuty DBT, które ma tę zmianę wprowadzać,
jest analiza łańcuchowa.
Nieodłącznym elementem terapii w modelu DBT jest możliwość konsultacji telefonicznych z terapeutą indywidualnym. Jest to element odróżniający DBT od innych modeli terapii, a zarazem wywołujący wiele emocji u początkujących terapeutów. Postaram się przybliżyć, dlaczego nie należy się tego obawiać, ale również z jakich powodów może to być jeden z głównych mechanizmów zmiany u pacjentów.
Życie bywa jak rwąca rzeka – czasem płyniemy z nurtem, a czasem walczymy z prądami intensywnych emocji, trudnych sytuacji i konfliktów. Umiejętności DBT to nic innego jak zestaw sprawdzonych technik, które pomagają nawigować w tym zmiennym środowisku. Pozwalają nie tylko łagodzić skutki kryzysów emocjonalnych, ale także rozwijać zdrowsze sposoby myślenia, budować odporność psychiczną i poprawiać relacje z innymi.
Przekonanie, że bycie dobrym psychologiem, terapeutą lub inną osobą świadczącą pomoc ludziom wymaga całkowitego zaangażowania i poświęcenia uwagi pacjentowi, również poza czasem pracy, to prosta droga do wypalenia i zmęczenia współczuciem. Zbyt częste i intensywne powracanie myślami do historii pacjentów poza gabinetem, analizowanie ich, przeżywanie czy też nawet utożsamianie się z nimi może powodować pogorszenie samopoczucia, zwiększyć stres, problemy ze snem i pozbawić radości i sensu z wykonywanej pracy.
Terapia akceptacji i zaangażowania (ang. Acceptance and Commitment Therapy) jest opartą na dowodach naukowych terapią, której podstawą jest funkcjonalny kontekstualizm i teoria ram relacyjnych. Jest jednym z podejść tzw. trzeciej fali terapii poznawczo-behawioralnych, traktując zasady behawioralne jako fundament i rozszerzając je o nowe aspekty, m.in.: znaczenie, emocje, jaźń, duchowość czy wartości (Hayes, [w:] Eifert).
Podejście skoncentrowane na rozwiązaniach obejmuje swym zakresem nie tylko terapię, która chronologicznie była pierwszą z egzemplifikacji tego nurtu, ale również działania wchodzące w zakres pracy socjalnej, resocjalizacji czy edukacji. Ta ostatnia stanowi kontekst niniejszego artykułu, choć obrazowanie jej wymiaru w świetle podejścia skoncentrowanego na rozwiązaniach nie jest celem wyłącznym tej pracy. Ukazane zostaną bowiem w sposób zwięzły źródła, rozwój oraz podstawowe wytyczne tytułowej modalności.
Relacje są kluczem do zdrowia psychicznego młodego człowieka. Silne więzi z przyjaciółmi, rodziną i partnerem mogą wzmocnić układ odpornościowy, zmniejszyć stres i pomóc poczuć się częścią grupy. Trwałe więzi emocjonalne z innymi wpływają na rozwój i funkcjonowanie każdego człowieka oraz działają jako ogólny czynnik odporności życiowej (Doron i in., 2011). Relationship Obsessive Compulsive Disorder (ROCD) to rodzaj zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego (OCD), które może zaburzyć bliskie relacje zarówno u nastolatków, jak i dorosłych.
