Celem niniejszego artykułu jest zwrócenie uwagi na temat łączenia technik terapeutycznych z praktyką uważności (mindfulness & compassion) zarówno klienta, jak i terapeuty.
Dział: Narzędziownia
Rodzina ulega przemianom społecznym i nie przypomina już takiej struktury, w której dorastały poprzednie pokolenia, przekazujące określone dziedzictwo wychowawcze: wiedzę, przekonania, postawy, sposoby postępowania dorosłych z dziećmi i młodzieżą. Wiedza rozwija się wraz ze społeczeństwem, podobnie jak sposób wychowania, dlatego rodzicielstwa warto uczyć się, podążając za zmianami społecznymi, w których kontekście osadzeni są rodzice i dzieci.
Prokrastynacja, czyli odwlekanie działania, jest jednym z najczęstszych problemów z samoregulacją. Chroniczną prokrastynację można zdiagnozować u 15–20% osób w populacji ogólnej, jednakże w przypadku uczniów i studentów, w zależności od badań, mówimy o 50–70% i więcej populacji (Rozental i Carlbring, 2014). W badaniach przeprowadzonych na próbie 1300 amerykańskich licealistów i studentów studiów licencjackich, 45% z nich ma świadomość, że prokrastynacja bardzo często negatywnie wpływa na ich oceny szkolne. Z tych samych badań wiadomo, że młodzi najczęściej, gdy odwlekają naukę i zadane przez nauczycieli prace, oglądają telewizję i filmy (61%), korzystają z mediów społecznościowych (58%), piszą SMS-y lub rozmawiają przez telefon (36%), grają w gry (28%) (Klein, 2014).
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne we współczesnej psychiatrii zaliczane są do schorzeń neuropsychiatrycznych związanych ze zmianami strukturalnymi i czynnościowymi w obrębie OUN. Zaburzenia OCD występują zarówno u osób dorosłych, jak i u młodzieży oraz dzieci, powodując duży dyskomfort pacjentów oraz odczuwalne pogorszenie jakości ich życia. Stanowi to dużą motywację do podjęcia leczenia lub psychoterapii.
Zanik pożądania u kobiet zaraz po urodzeniu dziecka jest zjawiskiem dość powszechnym, jednak brak rzetelnych informacji w tym temacie często sprawia, że młodzi rodzice mają trudność w określeniu, do którego momentu doświadczana sytuacja jest typowa i normatywna dla tego okresu, a kiedy jest to moment, gdy należy poszukać pomocy specjalisty.
Dziecięca masturbacja jest tematem budzącym wiele kontrowersji. W powszechnej opinii połączenie dziecięcości i seksualności jest zjawiskiem wzajemnie wykluczającym się i budzącym sprzeciw. Masturbacja traktowana jest jako przejaw zachowań problematycznych, a nawet patologicznych, mających świadczyć o nieprawidłowym rozwoju, rozhamowaniu, problemach emocjonalnych lub doświadczeniu nadużycia seksualnego. Wynika to z niskiej świadomości społecznej, nieznajomości aspektów prawidłowego rozwoju psychoseksualnego okresu dzieciństwa, a także ma swoje korzenie w kulturowym tabu i głęboko zakorzenionych mitach wokół seksualności.
Żyjemy w systemie, w którym heteroseksualność oraz cispłciowość są domyślne: gdy osoba przychodzi na świat, przypisuje się jej jedną z dwóch płci – chłopiec albo dziewczynka. Od osób, którym została przypisana męska płeć przy urodzeniu, oczekuje się, że będą w przyszłości prezentować się w roli męskich mężczyzn, a ich pociąg będzie ukierunkowany na osoby „przeciwnej płci”, czyli kobiece kobiety. Od osób, którym została przypisana kobieca płeć przy urodzeniu, oczekuje się, że będą w przyszłości prezentować się w roli kobiecych kobiet, a ich pociąg będzie ukierunkowany na osoby „przeciwnej płci”, czyli męskich mężczyzn. Każda osoba, która żyje poza tym układem, jest dyskryminowana – gorzej traktowana ze względu na swoją tożsamość seksualną i/lub płciową.