Autor: Magdalena Leszko
psycholog, psychoterapeuta, doktor nauk społecznych ze specjalnością w gerontologii. Stypendystka Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta. Certyfikowany trener Montessori Senior, trener i konsultant metody pozytywnego podejścia do opieki (PAC). Obecnie pracownik naukowy Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Drexel University.
Jesteśmy istotami społecznymi, dlatego zależność od drugiego człowieka, potrzeba akceptacji i wsparcia są czymś zupełnie naturalnym, i to przez całe nasze życie. O zaburzeniu osobowości mówimy dopiero wówczas, kiedy dochodzi do utrwalenia nieefektywnego wzorca zachowania w tym zakresie (w różnych sytuacjach indywidualnych i społecznych) oraz odbioru rzeczywistości, co znacznie utrudnia funkcjonowanie i jest źródłem cierpień. Osoby z zaburzeniem osobowości zależnej (dependent personality disorder) wykazują przede wszystkim nadmierną potrzebę opieki, ale cechuje je również brak asertywności, znaczna uległość i niskie poczucie sprawczości. Mają także trudności w podejmowaniu decyzji dotyczących codziennych zadań. Zaburzenie dotyka od 1% do 5% populacji (American Psychiatric Association, 2013).
Populacja osób starszych jest zróżnicowana pod względem zdrowia psychicznego i fizycznego, a także sytuacji społeczno-ekonomicznej. Aby zrozumieć funkcjonowanie osoby w wieku senioralnym, warto przyjąć perspektywę biopsychospołeczną, która zakłada współdziałanie czynników biologicznych, psychologicznych i społeczno-kulturowych.