mgr; dyrektorka programu redukcji szkód w Fundacji Edukacji Społecznej, z wykształcenia polityczka społeczna oraz specjalistka zdrowia publicznego. Terapeutka uzależnień. Członkini Polskiego Towarzystwa Badań nad Uzależnieniami oraz Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego. Psychoterapeutka w Instytucie SPLOT w Warszawie. Studentka IV roku Międzywydziałowych Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich przy Wydziale Filozofii i Socjologii UW prowadzonych przez Instytut Studiów Społecznych im. Roberta B. Zajonca UW.
Nie ulega wątpliwościom, że od momentu wyizolowania i zidentyfikowania wirusa do dziś nauka i medycyna poczyniły ogromne postępy w zakresie profilaktyki i leczenia zakażeń HIV. Dziś HIV to choroba przewlekła, która nie odbiera lat życia. Osoby żyjące z HIV, które przyjmują regularnie odpowiednie leki antyretrowirusowe, mają niewykrywalną wiremię, czyli są niezkaźne – nie można się od nich zakazić HIV.
Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO, 2002) zdrowie seksualne to dobrostan fizyczny, emocjonalny i społeczny w odniesieniu do seksualności. Czyli nie jest on jedynie brakiem choroby, zaburzeń funkcji bądź ułomności, ale stanem zadowolenia i satysfakcji ze swojej seksualności. Zdrowie seksualne wymaga zatem pozytywnego i pełnego szacunku podejścia do seksualności oraz związków seksualnych. A możliwości posiadania dających przyjemność i bezpiecznych doświadczeń seksualnych, powinny być wolne od przymusu, dyskryminacji i przemocy.
