Pierwszym krokiem w leczeniu traumy nadużycia lub wykorzystania seksualnego jest ustalenie, czy klient rzeczywiście mierzy się z potraumatycznym zaburzeniem. Nie jest to bowiem oczywista konsekwencja wykorzystania lub nadużycia seksualnego. Pamiętajmy, że różne wydarzenia w przeszłości mogą prowadzić do tego samego obrazu klinicznego, a te same wydarzenia w przeszłości mogą prowadzić do różnego obrazu klinicznego (zgodnie z zasadą ekwipotencjalności oraz ekwifinalności).
Autor: Paweł Jankowski
Psycholog klinicysta, psychoterapeuta integratywny, dyplomowany seksuolog; w praktyce klinicznej i seksuologicznej łączy współczesną terapię psychodynamiczną z terapią poznawczo-behawioralną i schematu, terapią systemową, terapią skoncentrowaną na uważności i współczuciu oraz terapią afirmatywną; kierownik i superwizor wewnętrzny Wrocławskiej Psychoporadni – Poradni Zdrowia Psychicznego i Seksualnego; specjalista rekomendowany przez Kampanię Przeciw Homofobii; superwizor zespołu pomocy psychologiczno-seksuologicznej w Kulturze Równości we Wrocławiu; we współpracy z Uniwersytetem SWPS prowadzi badania z zakresu psychotraumatologii; członek Polskiego i Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego. Pytania do autora można kierować na: pawel@jankowski.edu.pl.
Myśląc o związkach osób jednopłciowych czasami zakłada się, że nie podlegają jakimś szczególnym uwarunkowaniom psychospołecznym. Może się też pojawić przeciwstawne założenie, że szczególnym uwarunkowaniem w parze będzie koncentracja na seksie. Zwłaszcza, że taka presupozycja tkwi w etykiecie „para homoseksualna”. Takiemu uwikłaniu w stereotyp i definicję ulegają również specjaliści zdrowia psychicznego i autorzy artykułów eksperckich. W rzeczywistości związek homoromantyczny dwóch mężczyzn lub kobiet cispłciowych lub transpłciowych podlega zarówno powszechnym, jak i specyficznym mechanizmom funkcjonowania. Stąd wymaga szczególnej wiedzy oraz wrażliwości od specjalisty.