Gdyby do gabinetu psychologicznego wkroczył czarnoskóry mężczyzna ze swoją hinduską partnerką, każdy wytrawny specjalista zdrowia psychicznego dokonałby w mgnieniu oka serii wewnętrznych eksploracji. Poszukiwałby w pamięci treści wykładów, szkoleń, warsztatów, artykułów lub książek na temat szczególnej sytuacji psychospołecznej mniejszości narodowych, rasowych i religijnych oraz ich miejsca w procesie psychoterapii. Prawdopodobnie doszedłby do wniosku, że należy uwzględnić każdą z tych płaszczyzn oddzielnie i łącznie w interakcji, a w odpowiednim momencie poruszyć to, jak każda z osób doświadcza(-ła) osobiście swojej tożsamości. Być może przypomniałby sobie doświadczenia ze szkolenia antydyskryminacyjnego i zechciałby włączyć szczególną uważność na wewnętrzne odczucia, a zwłaszcza możliwe uprzedzenia. Wszystko po to, by jak najbardziej zbliżyć się emocjonalnie do wewnętrznego świata swoich klientów, w czym może jeszcze pomóc przywołanie własnego wspomnienia czucia się „zupełnie inaczej, niż wszyscy pozostali” z jednoczesną ostrożnością lub niechęcią wobec „wszystkich pozostałych” oraz potrzebą bycia przez nich akceptowanym i szanowanym (por. Summers, Barber, 2014, s. 316).
POLECAMY
Praca terapeutyczna z parą
Dla potrzeb studium przypadku zbliżymy się możliwie blisko do sytuacji pary Panów A. i B. Para mężczyzn cispłciowych zgłosiła się do gabinetu psychoterapeutycznego po zdradzie jednego z nich. Pan A. ma 40 lat, jest przedsiębiorcą, a Pan B. ma 36 lat, jest z wykształcenia technikiem florystą i dba o wspólny dom pary.
Przedstawiony przypadek będzie ilustrował specyficzny rodzaj pary oraz specyficzny moment, w którym osoby partnerskie się znajdują. Przedstawię wybrane fenomeny funkcjonowania jednopłciowej pary, która ma się źle lub bardzo źle (a nie dobrze lub bardzo dobrze) i jest w emocjonalnie naładowanym kryzysie. Przed przystąpieniem do pracy warto jednak pamiętać o konieczności zbadania gotowości każdej z osób w parze i pary łącznie do zaangażowania się w proces terapeutyczny. Może się bowiem okazać, że każda z osób przychodzi z innego powodu lub że na związku ciąży tajemnica kluczowa dla losów pary, taka jak podjęta decyzja o rozstaniu lub tocząca się relacja poza związkiem (por. Dattilio, 2013, s. 161–162). W przypadku pary nieheteronormatywnej może to być o tyle łatwiejsze do ustalenia, że takie pary w porównaniu do par heteronormatywnych są znacznie mniej defensywne w interakcjach konfliktowych, bardziej egalitarne i stosują chętniej humor (Gottman i in., 2003).
Panowie byli dotychczas w „bardzo udanym” czteroletnim związku, natomiast Pan A. „zaprzyjaźnił się” z nowym pracownikiem, 37-letnim Panem C. i „przespali się ze sobą” na wyjeździe służbowym. Dzisiaj Pan A. bardzo żałuje, że do tego doszło. W celu „ratowania związku z Panem B.” przeniósł Pana...
