Na przełomie okresów średniej i późnej dorosłości uruchamia się szereg zmian o podłożu biologicznym, psychologicznym i społecznym, które mają swoje odzwierciedlenie w jakości życia seksualnego. W tym czasie przedefiniowaniu ulega również obraz samego siebie oraz tworzonego związku. Z badań wynika, że zaledwie 36% Polaków w wieku 50+ jest zadowolonych ze swojego życia seksualnego (1).
Klienci zgłaszający się do gabinetu zazwyczaj opowiadają historie dotyczące problemów w swoim życiu, które dotyczą własnych doświadczeń, przeżyć, chęci rozwoju w danym obszarze, jak również mogą być związane z relacją z drugim człowiekiem – ma to miejsce na przykład w terapii par.
Myśląc o związkach osób jednopłciowych czasami zakłada się, że nie podlegają jakimś szczególnym uwarunkowaniom psychospołecznym. Może się też pojawić przeciwstawne założenie, że szczególnym uwarunkowaniem w parze będzie koncentracja na seksie. Zwłaszcza, że taka presupozycja tkwi w etykiecie „para homoseksualna”. Takiemu uwikłaniu w stereotyp i definicję ulegają również specjaliści zdrowia psychicznego i autorzy artykułów eksperckich. W rzeczywistości związek homoromantyczny dwóch mężczyzn lub kobiet cispłciowych lub transpłciowych podlega zarówno powszechnym, jak i specyficznym mechanizmom funkcjonowania. Stąd wymaga szczególnej wiedzy oraz wrażliwości od specjalisty.
Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO, 2002) zdrowie seksualne to dobrostan fizyczny, emocjonalny i społeczny w odniesieniu do seksualności. Czyli nie jest on jedynie brakiem choroby, zaburzeń funkcji bądź ułomności, ale stanem zadowolenia i satysfakcji ze swojej seksualności. Zdrowie seksualne wymaga zatem pozytywnego i pełnego szacunku podejścia do seksualności oraz związków seksualnych. A możliwości posiadania dających przyjemność i bezpiecznych doświadczeń seksualnych, powinny być wolne od przymusu, dyskryminacji i przemocy.