Zaburzenia osobowości są grupą zaburzeń psychicznych, w której diagnoza stawiana jest wobec osób dorosłych. Jednak pierwsze objawy pojawiają się już w dzieciństwie bądź w okresie adolescencji. Zaburzenie to jest trwałym wzorcem zachowania, postępowania oraz odczuwania, interpretowania i rozumienia emocji, co kształtuje jakość relacji z innymi. Charakterystyczną cechą jest sztywność, jednowymiarowość – w konsekwencji generując wyraźne cierpienie (Kryteria Diagnostyczne Zaburzeń Psychicznych DSM-5. Wydanie piąte; 2013). Przy każdym rozpoznaniu pełnoobjawowych zaburzeń osobowości wymagane jest konkretne określenie typu tych zaburzeń. Niniejszy artykuł traktuje o jednej z kilku postaci choroby, mianowicie schizoidalnym zaburzeniu osobowości w kontekście funkcjonowania interpersonalnego i relacji interpersonalnych, zaś w dalszej kolejności świata uczuć takiej jednostki, a w szczególności rozumienia i postrzegania przez chorego miłości.
Dział: Metody terapii
Istnieje wiele metod skutecznego rozwiązywania problemów. Większość z nich opiera się na klasycznej logice Arystotelesa i analizie przyczyn danego problemu. W ostatnich latach, oprócz koncepcji lean w stosunku do problemu solving, pojawiło się niezmiernie skuteczne podejście wypracowane przez prof. Giorgia Nardone, włoskiego psychologa, psychoterapeutę i coacha, na co dzień pracującego w Arezzo, we Włoszech.
Jak pomóc klientom doświadczać wszystkich uczuć związanych z więzią? Wykorzystanie Intensywnej Krótkoterminowej Psychoterapii Dynamicznej (ISTDP) w praktyce.
W jaki sposób przejąć kontrolę nad rytuałami, tikami nerwowymi i obsesyjnym myśleniem?
W ciągu ostatnich 20 lat obserwuje się coraz częstsze występowanie zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego nie tylko u dorosłych, ale przede wszystkim u dzieci (Nardone, Portelli, 2013). Psychiatria definiuje je jako niepohamowaną potrzebę kontrolowania rzeczywistości, która wyraża się w serii rytualnych działań i myśli, a ich nadmierne powtarzanie ma funkcję uspokajającą, daje poczucie kontroli nad tym, co się może zdarzyć, naprawia skutki tego, co się już stało, ale tylko do czasu. Potem to błędne rozwiązanie potęguje problem DSM-5.
Większość z nas zna ćwiczenie polegające na klepaniu się po głowie, a jednocześnie masowaniu brzucha. Najczęściej pierwsze zetknięcie z tym zadaniem kończy się zaskakująco. Czynność wydaje się nieskomplikowana, więc dlaczego sprawia tyle kłopotu? Wyjaśnienie jest proste, lecz odwołuje się do szeregu skomplikowanych zależności. Tematem tego artykułu jest integracja bilateralna.
Przeciętny młody i zdrowy emocjonalnie człowiek zachowuje się świadomie, a jego inteligencja i zapał do życia oraz potrzeba miłości i więzi z innymi ludźmi automatycznie powodują, że „zachowuje się” racjonalnie. Inaczej jest w przypadku dzieci rozwijających się w trudnych emocjonalnie okolicznosciach – ich zachowanie wydaje się często nieracjonalne. Niniejszy artykuł dotyka obszaru zaburzeń zachowania dzieci i młodzieży – ich diagnozy, natury oraz przebiegu terapii.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (obsessive-compulsive disorder – OCD), popularnie nazywane nerwicą natręctw, charakteryzuje się występowaniem nawracających, natrętnych myśli (obsesje) i czynności (kompulsje), którym trudno się oprzeć, ponieważ próba powstrzymania się od nich wiąże się z narastającym napięciem, lękiem i cierpieniem. Celem kompulsywnych, rytualnie powtarzających się zachowań jest zmniejszenie lęku, który jest przyczyną natręctw.
Problematyka współuzależnienia stanowi przedmiot zainteresowań wielu badaczy. Mimo licznych prób zdefiniowania tego zjawiska oraz jego genezy dotychczas nie udało się ustalić wspólnego stanowiska. Współuzależnienie najczęściej jest opisywane w odniesieniu do trzech różnych kategorii, które jednocześnie stanowią próbę jego definicji. Pierwsza kategoria określa je jako chorobę, w której podłoże, analogicznie jak w przypadku uzależnienia, stanowi podstawowy proces nałogowy. Ujęcie drugie opisuje ten problem w kontekście zaburzenia osobowości. Z kolei ujęcie trzecie zyskuje w ostatnich latach największe grono zwolenników. Zgodnie z tym podejściem współuzależnienie stanowi swoistą reakcję na trudną i stresującą sytuację wynikającą z funkcjonowania w bliskiej i jednocześnie toksycznej relacji z osobą uzależnioną. Jak potwierdzają jedne z najnowszych badań (Klimczak 2019), jego korzenie sięgają bolesnych doświadczeń z okresu dzieciństwa, za sprawą których wykształcone w tamtym okresie strategie radzenia sobie z trudną sytuacją rodzinną zostają niejako odtwarzane w dorosłości w relacji z osobą uzależnioną.
Uważność nie tylko umożliwia eksploracje naszego wewnętrznego krajobrazu ze współczuciem i ciekawością, ale może także aktywnie nawigować nas w kierunku zatroszczenia się o samych siebie.
Bessel van der Kolk
Sen, obok diety i aktywności fizycznej, jest jednym z trzech podstawowych filarów zdrowia. Od dłuższego czasu środowisko naukowe przygląda się z uwagą obniżonej jakości snu ludzi żyjących w krajach rozwiniętych, a zwłaszcza mieszkańców dużych miast.