Zabójstwo, napaść, gwałt to przykłady przestępstw agresywnych, które u wielu osób uruchamiają uczucie trwogi i pytanie: „Czy mogła tego dokonać osoba psychicznie zdrowa?”. Pytanie to znajduje odzwierciedlenie w opiniach dotyczących stanu zdrowia psychicznego sprawców czynów zabronionych, które służą wymiarowi sprawiedliwości do określenia poczytalności podejrzanego lub oskarżonego w trakcie popełnienia czynu.
Dział: Metody terapii
Niepisane założenie leżące u podstaw typowej psychoterapii indywidualnej mówi, że jest to ograniczony czasowo proces, w którym klient wraz z terapeutą pracują nad osiągnięciem wspólnie ustalonych celów. Kolejne założenie mówi, że na drodze do realizacji tych celów klient wykaże się dobrą wolą i przekaże terapeucie niezbędne informacje. Następne, że klient dołoży starań, realizując w codziennym życiu podjęte wspólnie z terapeutą ustalenia
Podejrzany to osoba, wobec której w trakcie postępowania przygotowawczego wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów albo której bez wydania takiego postanowienia postawiono zarzut w związku z rozpoczęciem przesłuchania w charakterze podejrzanego. Mówiąc prościej, jest to osoba, która formalnie jest podejrzewana o popełnienie czynu zabronionego i w związku z tym uzyskuje szczególny status w sprawie, a co za tym idzie – szczególne obowiązki, ale też przywileje.
Wpływem psychiki na ciało i zależnością układu nerwowego oraz odpornościowego od stanu psychicznego dzisiaj zajmuje się psychoneuroimmunologia (Ader, Cohen, Felter, 1995), a medycyna sama w sobie od początku swojego istnienia. „Jest wielkim błędem naszego czasu, że lekarze oddzielają duszę od ciała” – twierdził Hipokrates. Dwa i pół tysiąca lat później zaczynamy to naprawiać i obecność psychoterapeuty w zespole medycznym, choć powoli, jednak coraz częściej staje się standardem. Te dwa nurty troski o zdrowie człowieka tym są skuteczniejsze, w im lepszym są porozumieniu.
Każda sfera naszego życia oddziałuje na pozostałe, a ich zauważenie może pomóc nam w radzeniu sobie z przewlekłym bólem. Zmiana w zakresie powiązań między myślami, emocjami, objawami z ciała i zachowaniem zachodzi dzięki stosowaniu technik poznawczych – restrukturyzacji poznawczej.
Pandemia stanowi przestrzeń gwałtownych zmian i konieczności adaptacji w warunkach, w których dotychczasowe zasoby i mechanizmy okazują się często niewystarczające w nowym i specyficznym czasie. Zderzyliśmy się w swojej codziennej egzystencji z nagłymi i stresującymi zmianami, dotyczącymi niemal każdej sfery naszego życia. Ich nagły i postępujący charakter wymagał od nas restrykcyjnej adaptacji do ograniczeń, obostrzeń, licznych wymogów sytuacyjnych, w tym epidemiologicznych i prawnych.
Czas pandemii może uruchamiać w nas różne doświadczenia emocjonalne – zarówno te, bezpośrednio odpowiadające na sytuację, w której się znajdujemy, czyli strata, adaptacja do nowej sytuacji, zmiana, ale również może zaktywizować stare schematy, ożywić „uśpione” doświadczenia, przeżycia lub, używając innego języka, osłabić dotychczasowe mechanizmy obronne, jakie człowiek stosuje, aby radzić sobie z trudnymi doświadczeniami wewnętrznymi. Ta perspektywa patrzenia może pomóc nam lepiej wspierać i towarzyszyć klientom w procesie terapii, aby nie pozostać we wtórnych doświadczeniach, a docierać do pierwotnych.
Celem artykułu jest przedstawienie podstawowych założeń zaburzeń przywiązana w oparciu o teorie wyjaśniające kształtowanie się więzi. Jednocześnie autorka chce przedstawić zarys myślenia systemowego, który może być pomocny w zrozumieniu dzieci i ich rodzin oraz zgłaszanych przez nich problemów. Posłużenie się przykładami użycia techniki pytań cyrkularnych może stanowić zbiór praktycznych wskazówek do pracy z rodzinami. Terapia systemowa może być użyteczną techniką do pomocy rodzinom borykającym się z problemem zaburzenia więzi.
Niezależnie od myśli, którą kierujemy się w swojej pracy jako terapeuci, niezależnie od teorii, w świetle której postrzegamy klienta i jego świat, niezależnie od narzędzi, jakie wykorzystujemy w swojej pracy psychologicznej i terapeutycznej, użyteczne jest zapoznawanie się z dobrobytem wiedzy i nauki, które mogą się stać niejednokrotnie inspiracją i drogą, jaką poprowadzimy relacje z klientem.
Klientka, lat 26, z diagnozą depresji nawracającej, skierowana na terapię przez lekarza psychiatrę. Początkowo praca z klientką była prowadzona w kierunku depresji. Dopiero po około dwóch miesiącach pani Klaudia przyznała się do traumatycznego wydarzenia w życiu – doświadczenia przemocy seksualnej w związku partnerskim. Na poruszenie tego wątku namówił klientkę obecny partner.
Terapia pary jest niezwykle wymagającą formą terapii, stanowiącą wyzwanie dla terapeutów. Wielu przyznaje, że największą bolączką w tego rodzaju terapii jest metodyka pracy z parą. Brak wystarczającej wiedzy odnośnie środków, metod oraz samej struktury generuje brak rozwoju procesu terapeutycznego w odniesieniu do jakości komunikacji między partnerami.
Jak wykorzystać Terapię Perspektyw Czasowych w pracy z klientem po próbie samobójczej?