Kiedy odczuwamy ból, w pierwszej kolejności koncentrujemy się na uzyskaniu pomocy lekarza w jego złagodzeniu. Pod wpływem doświadczanych trudności nasze życie się zmienia – ograniczamy aktywność, niejednokrotnie poszukujemy wsparcia przy codziennych obowiązkach, z ostrożnością podchodzimy do nowych zadań w obawie przed nasileniem bólu. Nie do końca czujemy, że my również możemy mieć wpływ na nasze dolegliwości, bo ból, który odczuwamy, jest realny. Niezupełnie wierzymy, że cokolwiek jest w stanie poprawić nasze samopoczucie związane z jego doświadczaniem.
Chociaż mogłoby się wydawać, że leczenie bólu to zadanie medycyny, oddziaływania psychologiczne stanowią jego ważne uzupełnienie. W niektórych sytuacjach stanowią nawet podstawę pracy.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna to oparta na badaniach naukowych metoda rekomendowana w leczeniu wielu zaburzeń
Na przestrzeni ostatnich lat praca z bólem przewlekłym w terapii poznawczo-behawioralnej ewoluowała.
Pierwsza fala terapii poznawczo–behawioralnej w leczeniu przewlekłego bólu opiera się na oddziaływaniach behawioralnych. Odnosi się w nich do mechanizmu warunkowania instrumentalnego, w myśl którego zachowania, które kiedyś wzmacnialiśmy częściej, będą powielane w przyszłości, zaś brak wzmocnień prowadzi do wygaszania zachowań. Jeden z pionierów badań nad bólem, Fordyce, zwrócił uwagę, że pewne zachowania bólowe (np. przyjmowanie leków, utykanie) mogą utrzymywać się nawet po wyleczeniu bólu. Celem leczenia jest przywrócenie satysfakcjonującego poziomu funkcjonowania opierając się na modyfikacji zachowań bólowych, które utrudniają zmianę. Drugi rodzaj terapii oparty jest o mechanizmy warunkowania klasycznego. Głównym jej celem jest z...
