Powyższe pytania powracają w trakcie kolejnych lat pracy i świadczą często o dużej refleksyjności zadających je terapeutów. Jak sugeruje dr Cal Stoltenberg, współautor książki Integrative Developmental Model of Supervision „ścieżka do biegłości odbywa się poprzez rozwój”. W miarę zdobywania wiedzy i umiejętności przez superwizantów pojawiają się różne potrzeby edukacyjne. Sama superwizja może mieć również bardzo duże znaczenie dla superwizorów, którzy dzięki niej zdobywają tzw. wiedzę i mądrość kliniczną.
Nie jest jednak łatwo zdefiniować superwizję. Proces ten posiada różne znaczenia w zależności od kontekstu. Najlepiej (chociaż również w niepełnym stopniu) superwizja określona jest w psychoterapii. W tej dziedzinie stanowi integralną część procesu szkolenia. Często jest dodatkowo wspierana formalnym nauczaniem oraz osobistą terapią (tzw. terapią szkoleniową). Superwizja w szkoleniu przyszłych psychoterapeutów pełni w pewnym sensie funkcję ewaluacyjną, ponieważ rozwój kompetencji uczestników jest monitorowany w pracy z klientami. Po zakończeniu szkolenia, choć znacznie zwiększa się autonomia początkującego terapeuty, pozostaje on nadal w tym „ewaluacyjnym” modelu. Często wiąże się z takim czy innym towarzystwem i w jego ramach dąży do uzyskania certyfikatu psychoterapeuty. Po certyfikacji proces superwizyjny nabiera większego znaczenia konsultacyjnego. Niemniej jednak element „nadzorowania” jest zawsze obecny.
Superwizja – znaczenie
Powyższy opis superwizji nie oddaje jednak w pełni natury tego procesu, ponieważ pomija niezwykle istotny aspekt interpersonalny tego rodzaju pracy. Superwizja jest przecież również procesem opierającym się na relacji dwóch lub większej liczby osób (w przypadku superwizji grupowej) – relacji czasem wieloletniej, w której superwizant pozostaje w określonej zależności (nie tylko formalnej) w stosunku do swojego superwizora. Uczy się od niego, a nierzadko przejmuje jego sposób pracy. Powinien mieć duże zaufanie, że nie zost...
