Współczucie i powiązany z nim altruizm od dawna są tematami, którymi interesuje się filozofia i nauka. Odgrywają centralną rolę w tym, żeby społeczeństwa osiągały sukces. Ten rodzaj sukcesu może być rozumiany jako fizyczny i psychologiczny dobrostan, umiejętność kooperacji, wspierania siebie nawzajem, pomoc słabszym. Badania potwierdzają, że medytacja współczucia stanowi praktykę, dzięki której rozwijamy w sobie umiejętność wyrażania współczucia.
Dział: Metody terapii
Rozwój poprzez sztukę buduje dojrzałość u dziecka, która łączy się z jego doświadczeniem w sferze motorycznej, umysłowej, emocjonalnej i społecznej. O dojrzałości społeczno-emocjonalnej świadczy pewien stopień uspołecznienia umożliwiający dziecku nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami i zdolność do podjęcia edukacji szkolnej. U dzieci zauważa się pewne dysfunkcje psychofizyczne, które mogą być korygowane przez rytmikę, taniec, muzykę i sztukę.
Wiele dzieci, pomimo ich dużych możliwości intelektualnych, nie jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z własnym ruchem, ma problemy z ubieraniem, zapinaniem guzików, grafomotoryką. Niektóre z tych młodych osób nie potrafią nawet skoncentrować się na jednym zadaniu dłużej niż kilka minut. Jako uczniowie doświadczają wielu trudności w nauce szkolnej, co znacząco wpływa na kształtowanie ich pewności siebie, otwartości, a w konsekwencji rozwoju osobowości.
Podstawowym zadaniem rodzica w pierwszym roku życia dziecka jest zbudowanie modelu bezpiecznego przywiązania. W literaturze przedmiotu o znaczeniu tej relacji oraz jej wpływie na późniejsze życie dziecka wspominają liczni autorzy (m.in. Bowlby, 1973; Crittenden, 1995; Leerkes, 2000; Sroufe i in., 2000). Jedną z najbardziej znanych koncepcji dotyczących tego zagadnienia jest neopsychologiczna teoria Johna Bowlby’ego,opisująca style przywiązania (unikający, lękowo-ambiwalentny, bezpieczny) i konsekwencje zbudowanej w pierwszym roku życia relacji z opiekunem. Zaburzenie tej relacji może mieć istotny wpływ na późniejszy rozwój dziecka. Widać więc wyraźnie, że w praktyce psychologicznej praca z rodzicami dzieci w okresie pierwszego roku życia jest niezwykle istotna.
Niezaspokojenie potrzeby więzi we wczesnym dzieciństwie często prowadzi do zaburzenia zdolności wchodzenia w kontakt z innymi, a także do powstawania schematów związanych z brakiem bezpieczeństwa. John Bowlby, który zajmował się zastosowaniami teorii przywiązania w psychoterapii (1998), zauważył, że duża liczba pacjentów zgłaszających się na psychoterapię cechuje się pozabezpiecznym lub zdezorganizowanym stylem przywiązania.
„Współczucie to doświadczenie (oraz uczucie) silnej intencji wspierania danej osoby i pomocy jej w uświadomieniu sobie, że przekonanie dotyczące naszej odrębności od reszty świata jest źródłem wszelkiego rodzaju cierpienia. Doświadczenie współczucia zawiera w sobie element inteligencji – nie jest obojętne. Pozwala osobie, która doświadcza współczucia, na bycie świadomą kontekstu sytuacji, w której się znajduje, oraz na umiejętny dobór odpowiedniego rejonu cierpienia, którym potrzebuje się zająć”.
– Julia E. Wahl (2017)
Wiele kobiet, wchodząc w okres menopauzy, zamyka się w sobie, izoluje, wycofuje z życia społecznego i czuje bezradność. Odczuwany dyskomfort jest dla nich tak duży, że trudno im poradzić sobie z prostymi wyzwaniami. Widzą, jak starzeje się ich ciało, a każdej prostej czynności fizycznej towarzyszy ból i szybkie zmęczenie. Objawy fizyczne są tylko początkiem problemów. Największe zmiany dokonują się w obrębie życia emocjonalnego oraz psychicznego kobiety…
W krajach Europy Zachodniej choroby zawodowe występują bardzo często. Niedawne badanie belgijskie1 wykazało 18% wzrost poziomu stresu w porównaniu do tych samych danych z 2010 roku. Nadmierny stres prowadzi do zaburzeń zdrowotnych wśród 27% pracowników (bóle głowy, bezsenność, kołatanie serca, depresja, nerwowość, trudności z koncentracją), a 10,4% pracowników cierpi na wypalenie zawodowe, w wyniku którego nie chodzi do pracy. Średnia długość absencji w pracy wynosi pięć miesięcy. Niniejszy artykuł dotyczy zespołu wypalenia zawodowego oraz jego typowych skutków fizycznych dla organizmu. Celem zilustrowania tematu omówię studium przypadku dotyczące pielęgniarki cierpiącej na ostre wypalenie zawodowe.
Mindfulness – w języku polskim „uważność” – to świadome kierowanie swojej uwagi na to wszystko, czego doświadczamy w danym momencie, czyli w naszej teraźniejszości. Dostrzeganie sygnałów, które wysyła nam ciało, różnorodnych myśli i emocji, które w danym momencie nam towarzyszą, tego, czego doświadczamy poprzez nasze zmysły oraz tego, co dzieje się w relacji z drugim człowiekiem. Przytaczając słowa Jona Kabat-Zinna, jest to dość szczególny, gdyż nieosądzający, rodzaj uwagi skierowanej na chwilę obecną.
Wokół terapii neurofeedback narosło wiele mitów. Kiedy kilkanaście lat temu jak grzyby po deszczu powstawały gabinety, entuzjaści metody określali ją jako cudowną terapię XXI wieku, mającą zrewolucjonizować pracę psychologów.Jak to z mitami bywa, także ten zawiera ziarno prawdy. Terapia neurofeedback jest skuteczną formą pomocy, lecz nie jest lekiem na całe zło, nie zastąpi innych form pomocy psychologicznej. Nie jest też dzieckiem millenium, jej początki sięgają połowy XX wieku.
ISTDP (Intensive Short Term Dynamics Psychotherapy) jest stosunkowo młodym nurtem w psychoterapii. Terapia ISTDP opiera się na założeniach psychoanalitycznych i ściśle wiąże się z wiedzą neurobiologiczną. Sprawdź na jakich fundamentach opiera się terapia ISTDP, co przeżywa pacjent podczas spotkań i zobacz fragment przeprowadzonej sesji.
Artur S. Reber w swoim Słowniku Psychologii (Reber, 2002) pisze na temat hipnozy następujące słowa: „Niewiele terminów w leksykonie psychologicznym jest tak bardzo niejasnych i otoczonych nimbem mistycyzmu. Wynika to z tendencji wywodzącej się jeszcze z czasów jej odkrywcy F.A. Mesmera do traktowania procesów hipnotycznych jako przenoszących osobę do odmiennego stanu umysłu. Dalsze komplikacje wynikają z tego, iż zjawisko hipnozy przyciąga szarlatanów, religijnych uzdrawiaczy oraz, ostatnimi czasy, artystów z klubów nocnych, którzy roszczą sobie nieuzasadnione pretensje i okazują szczególną niechęć do weryfikacji ich osiągnięć”.