Sukces rozumiemy jako dobrostan wynikający ze współczucia – zarówno na poziomie indywidualnym, jak i społecznym. Odnosi się do tego, jak możemy zadbać o siebie samych, a także bliskie i dalsze nam osoby (Gilbert, 2009).
Okazuje się też, że jakości (cechy) współczucia (odwaga, mądrość, życzliwość oraz zaangażowanie) można kultywować poprzez m.in. różne formy medytacji, pracy wyobrażeniowej, co w dużym skrócie możemy nazwać fizjoterapią dla umysłu. Badania na zwierzętach wskazują, że neurobiologia systemu troski może być wyraźnie rozróżniona od innych systemów emocjonalno-motywacyjnych (np. od systemu paniki). System troski zależy od innych struktur mózgu i pośredniczą w nim inne neuroprzekaźniki (Panksepp, 2011). To właśnie na bazie tego systemu rozwijamy umiejętność wyrażania współczucia.
Etapy procesu trenowania współczucia
Klasyczne i współczesne podejścia wskazują na ten sam proces trenowania współczucia:
- zaczyna się od generowania współczucia wobec konkretnej osoby (siebie lub kogoś bliskiego),
- następnie wobec innych osób (rozszerzanie współczucia),
- aż do momentu, gdy współczucie stanie się naturalną odpowiedzią (reakcją) we wszystkich sytuacjach życiowych (ugruntowanie współczucia).
Na tych wszystkich etapach biorą udział odgórne procesy poznawcze. Oznacza to, że kiedy wyobrażamy sobie (uaktywniamy część poznawczą) jakiś obraz lub osobę, a następnie wpływa na nasze zmysły i fizjologię.
Pierwszy etap – wymaga intencjonalnego generowania wspomnień i myśli, które wywołują współczucie (jest to praca wyo...
