Z przekazów historycznych wynika, że zaburzenia odżywiania obserwowano i opisywano już w czasach starożytnych. Grecki lekarz Gallen opisywał przypadek „buli-mos” – chorego z napadami objadania się oraz prowokującego wymioty [1]. Z drugiej strony wywoływanie wymiotów podczas obfitych uczt w czasach cesarstwa rzymskiego stanowiło element normatywnego zachowania zaproszonych gości. W średniowieczu rygorystyczne diety, odmawianie przyjmowania pokarmów i płynów wpisane było w ideał ascetycznego stylu życia. Katarzyna Sienejska, mistyczka i jedna z najbardziej znaczących kobiet swoich czasów, zmarła w nimbie świętości w 1380 roku z powodu stosowania restrykcyjnej diety [2]. Wydaje się zatem, że zachowania związane z odżywianiem mogą mieć różne znaczenie w zależności od kontekstu wieku, kultury, społeczności, ale są nieodłącznie wpisane w historię ludzkości.
Kult ciała
Zaburzenia odżywiania z jednej strony dotyczą somy – ciała człowieka, z drugiej – jego psychiki. To, jak wyglądamy, jest wyrazem naszej biologicznej konstytucji, ale i m.in. autoprezentacji wynikającej z samooceny zbudowanej w znacznej mierze na bazie oceny innych, ważnych dla nas osób. Komunikat, jaki wysyłamy poprzez nasz wizerunek, ma ogromny wpływ na postr...
