Starość uznaje się w psychologii rozwoju za kolejny okres rozwojowy człowieka. W innym ujęciu – nazywana bywa późną dorosłością. Czas ten skłania do podsumowania poprzednich faz rozwojowych w cyklu życia danej osoby, ale też jej rodziny. Często dokonuje się wówczas swoistego bilansu tego, w jaki sposób wykorzystany został czas, jaki człowiek otrzymał i możliwości, jakie się przed nim otwierały w kontekście zarówno jego własnych predyspozycji, jak i szeroko rozumianych warunków rodzinnych i społecznych. Wyłania się zatem indywidualny bilans zysków i poniesionych strat. Wpływają one w istotny sposób na samopoczucie i funkcjonowanie danej osoby, nakładają się na doświadczane zmiany rozwojowe, obejmujące sferę psychiczną, biologiczną i społeczną, które w sposób naturalny towarzyszą starości.
