Konsekwencjami późnej dorosłości jest utrata lub zmiana dotychczasowych ról społecznych, często pogorszenie stanu somatycznego i psychicznego, obniżenie sprawności ruchowej. Wszystkie te czynniki wpływają na zmianę obrazu własnej osoby, sprawiają, że obniża się jakość życia człowieka w okresie starości. Rozumienie tych procesów prowadzi do wniosku,
że rehabilitacja osoby w podeszłym wieku powinna być wieloaspektowa [1].
Najczęstsze choroby wieku podeszłego
Do najczęściej występujących chorób somatycznych w okresie starości należą choroby układu sercowo-naczyniowego, oddechowego i pokarmowego, choroby narządu ruchu, choroby infekcyjne związane z obniżeniem odporności organizmu, nadwaga lub otyłość oraz dysfunkcje układu endokrynnego, w tym – cukrzyca. Osoby starsze często skarżą się na zaburzenia snu, kłopoty z koncentracją uwagi, zapamiętywaniem (zwłaszcza nowych informacji) oraz trudności w angażowaniu się w kilku obszarach aktywności jednocześnie. Obiektywnie obserwuje się w tym okresie życia wydłużenie czasu reakcji oraz spowolnienie w szybkości ruchów dowolnych. Ponadto występuje szereg innych zmian, do których zalicza się m.in. pogorszenie wzroku czy upośledzenie słuchu [2]. Często w podeszłym wieku stwierdzamy współwystępowanie chorób somatycznych, połączone z towarzyszeniem rozmaitych zespołów psychopatologicznych. Najczęściej obserwowane zaburzenia psychiczne u starszych osób – wiążące się w sposób naturalny zarówno z wiekiem metrykalnym, ale także będące następstwem pogarszającego się stanu zdrowia somatycznego – dotyczą sfery poznawczej, osobowościowej i afektywne...
