Choroby przewlekłe u dzieci mogą powodować stres i niepokój u rodziców, a także u samych dzieci. Jednocześnie mogą pełnić funkcję przybliżającą członków rodziny do siebie. Dzięki objawom choroby dzieci zyskują uwagę i troskę, która pozwala zaspokajać ich potrzebę bliskości i akceptacji. Należy jednak pamiętać, że tak uzyskana uwaga odsłania nieprawidłowości w systemie rodzinnym.
Dział: Studium przypadku
Od lat 90. XX wieku uwagę środowisk naukowych przykuwać zaczęło zaburzenie postrzegania własnego ciała, w którym jednostka (zazwyczaj mężczyzna) obsesyjnie skupia się na swej muskulaturze przy braku poczucia satysfakcji ze swojego wyglądu. Początkowo zjawisko to zaobserwowano w środowisku kulturystów, którzy manifestowali irracjonalne przekonania na temat swojego ciała, spostrzegając je jako zbyt wątłe. Z tego powodu zaburzenie to określono mianem odwrotnej anoreksji (ang. reverse anorexia), dla której z kolei charakterystyczne jest przekonanie o tym, że ciało jest zbyt obfite, masywne, tłuste itp.
Pandemia COVID-19 powoduje istotne zakłócenia w życiu większości ludzi na świecie. Próżno szukać człowieka, który nie doświadczyłby na własnej skórze trudności życiowych związanych z jej wybuchem. Jeśli ludziom udało się uniknąć zakażenia i zostali w porę zaszczepieni, to wciąż przeżywają stresy związane z lękiem o zdrowie bliskich, zwłaszcza tych w podeszłym wieku.
Problem przemocy w rodzinie niestety jest dosyć powszechnym, także w Polsce. Trudno jest podać dokładne dane dotyczące tego zjawiska, ale posłużyć się można chociażby liczbą 72 601 wypełnionych formularzy Niebieska Karta – A (Komenda Główna Policji, 2020). Niebieska Karta jest dokumentem służbowym wypełnianym przez funkcjonariusza policji w przypadku stwierdzenia przemocy w rodzinie, co służyć ma udokumentowaniu faktów z ową przemocą związanych. Warto mieć na uwadze fakt, iż liczba wskazana powyżej i jest z pewnością niedoszacowana – statystyki z pewnością nie oddają rzeczywistej skali problemu.
Od 1,2% do 3% ludzi choruje na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) (Butcher i in., 2017). Głównym objawem tego zaburzenia są pojawiające się natrętne myśli, obsesje, intruzje, które wywołują stres i napięcia, i/lub kompulsje, czyli czynności wykonywane w celu redukcji napięć. Najczęściej pojawiającymi się myślami natrętnymi w zaburzeniu są obawy związane z brudem i zarazkami (Bryńska, 2007). Treść obsesji w dużej mierze związana jest z wydarzeniami życiowymi.
Ważnymi czynnikami wpływającymi na prawidłowy rozwój dziecka są miłość, troska i wrażliwość na jego potrzeby. Dzieci, aby wzrastać i się rozwijać, muszą czuć się bezpieczne i kochane. Wydaje się to oczywistością. W dzisiejszych nurtach wychowania mówi się dużo o rodzicielstwie bliskości. Wielu rodziców rozumie, że mały człowiek potrzebuje przede wszystkim dobrych i bezpiecznych relacji społecznych, które dadzą mu poczucie bezpieczeństwa. Dlatego tak niezwykle trudne są sytuacje, w których dziecko jest krzywdzone.
Współczesne metaanalizy wyników badań dotyczących psychoterapii wskazują, że tym, co przede wszystkim wiąże się z jej skutecznością, jest nie tyle szkoła psychoterapii i związana z nią technika, a jakość relacji terapeutycznej (Samardzić i Nikolić, 2014).
Co wiemy na temat rodzin, w których główne role pełnią ojcowie? Jak pracować terapeutycznie z samotnym ojcem?
Męski świat koncentruje się wokół wielu spraw. Zdarza się, że uwaga mężczyzn jest w znacznym stopniu skupiona wokół rywalizacji, osiągnięć, władzy. Jak pracować z takim klientem w gabinecie?
Jeszcze dekadę temu (a czasem w niektórych środowiskach po dziś dzień) kobiety dostrzegały swoją seksualność głównie w sytuacjach, w których powodowała ona troski i problemy. Jak pomóc kobiecie wspierać jej zdrową seksualność w gabinecie terapeutycznym?
Ewa, lat 37, kiedy zaczyna terapię, mówi głównie o swoich związkach: „Mężczyźni, z którymi byłam, mówili o mnie w różny sposób: czasami bluszcz, pijawka, często mówili, że ich przytłaczam albo że się duszą, że jest mnie za dużo. A czasami, że czują się, jakby byli moim rodzicem i mają tego dosyć. Momentami to bolało, na pewno nie złościło, ale mój partner był zawsze dla mnie najważniejszy. Często mam tak, że się budzę w nocy i sprawdzam, czy mój partner na pewno dalej leży przy mnie. A jeśli coś mu się stanie albo mnie zostawi? Jak sobie poradzę? Kto wtedy się mną zaopiekuje?”.
W jakich sytuacjach zachowania opozycyjno--buntownicze, brawura czy nieadekwatna do wieku powaga mogą maskować odczuwany przez dziecko lęk?