Dysmorfia mięśniowa
„Dysmorfia mięśniowa” (nazywana też bigoreksją i megareksją) jak dotąd nie figuruje w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD) oraz klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (DSM) jako odrębna jednostka nozologiczna (Michalska i in., 2016). Jest natomiast traktowana jako wariant dysmorfofobii (z ang. body dysmorphic disorder; w ICD-10 dysmorfofobię zalicza się do zaburzeń hipochondrycznych – F45.2) (Schier, 2009). Dysmorfia mięśniowa ujawnia się najczęściej w grupie młodych mężczyzn, w wieku od ok. 16. do 21. roku życia (Olivardia, 2001)1. Z uwagi na niewielką liczbę badań epidemiologicznych trudno rzetelnie ocenić jej rozpowszechnienie. Szacuje się, iż dotyczy ona około 10% uprawiających zawodową kulturystykę lub trenujących siłowo w amatorski sposób (Hoffmann, 2014; Urych, 2013), jednak wydaje się, że skala problemu jest znacznie większa. Istnieją dane (Paszkiewicz, 2016) wskazujące, że nawet 45% trenujących mężczyzn może być dotkniętych bigoreksją.
Przyjrzyjmy się bliżej kryteriom diagnostycznym, obrazowi klinicznemu oraz postępowaniu terapeutycznemu w przypadku pacjentów ujawniających symptomy bigoreksji.
Rozpoznanie – kryteria diagnostyczne
Z uwagi na niejednoznaczność klasyfikacyjną dysmorfii mięśniowej proponujemy chronologiczne przyjrzenie się kilku grupom symptomów wyróżnionych przez badaczy zjawiska, a pozwalających na jej rozpoznanie. I tak R. Olivardia, H. Pope oraz J.I....
