W raporcie Orlinskego z 2009 r. na temat dobrego modelu psychoterapii psychoanalitycznej możemy przeczytać, iż najsilniejsze dowody na jej skuteczność dotyczą czynnika więzi terapeutycznej, który w wielu badaniach odwołuje się do obecności sojuszu w terapii.
Odnosząc się do danych ilościowych, należałoby zaznaczyć, że psychoterapia psychoanalityczna (psychodynamiczna) nie jest skuteczną formą leczenia w konwencjonalnym znaczeniu tego terminu. Takie stwierdzenie często sprzyja wielu kontrowersjom dotyczącym interpretacji metaanaliz na temat powodzenia tej formy psychoterapii (niejednoznaczność analizowanych zmiennych). Jednakże zachowuje ona znaczenie i skuteczność jako sposób podejścia do drugiej osoby oraz budowania znaczących relacji, dzięki którym następuje zmiana (Frosh, 2011).
Wskazuje to, że relacja i więź są pojęciami nierozerwalnie ze sobą związanymi, kiedy przyglądamy się procesowi leczenia metodą psychoterapii psychodynamicznej. Opisywane w artykule procedury i warunki leczącego kontaktu psychodynamicznego odnosić się będą przede wszystkim do pracy opartej na teoriach relacji z obiektem oraz pracy terapeutycznej ugruntowanej w teorii przywiązania. Klinicyści i badacze, którym bliskie jest podejście psychodynamiczne, podjęli trud naukowych analiz właśnie w tych obszarach teoretycznych, wzbogacając rozważania o kontakcie terapeutycznym w rzetelną i trafną wiedzę.
Relacja korektywna w leczeniu psychodynamicznym
Psychoterapia psychodynamiczna polega głównie na relacji interpersonalnej między klientem i terapeutą, uznając za ważny czynnik leczący korektywną rolę emocjonalnej więzi klienta z osobą terapeuty (Izydorczyk, 2010). Relacja terapeutyczna jest „niepodobna do żadnej innej” oraz „dostarcza klientowi doświadczenia bycia w relacji, która jest wysoce spójna, przewidywalna, nieoceniająca i skupiona wyłącznie na jego potrzebach” (Caligor, Kernberg i Clarkin 2017, s. 126–127). Chodzi więc przede wszystkim o dostarczenie klientowi doświadczeń reparacyjnych. Dlatego charakter relacji terapeutycznej pozwala na naśladowanie walki lub wysiłku, jaką klient toczy w kontaktach międzyludzkich poza gabinetem, a leczenie zachodzi poprzez fakt, że terapeuta staje się kimś dostępnym dla wypracowania nowej, korektywnej „relacji z obiektem” (czyli nowego uwewnętrznionego doświadczenia ja – inny). Korektywna relacja będzie zachodziła między klientem a terapeutą starającym się (między innymi poprzez analizę przeciwprzeniesienia) nie powielać raniących czy w jakiś sposób ograniczających klienta interakcji (Manetta, Gent...
