Dział: Otwarty dostęp

Zygmunt Bauman, zmarły przed kilkoma laty polski socjolog, o współczesnych czasach mawiał, że „jedyną stałą rzeczą jest zmiana, a jedyną pewną rzeczą – niepewność”. Z perspektywy czasu wydaje się, że były to prorocze słowa.

Drobiazgowość, sumienność, pedanteria i precyzja to cechy osobowości, które wywołują szacunek, podziw i uznanie. Człowiek dobrze zorganizowany i pracowity, to wymarzony pracownik i partner życiowy. ,,Ludzie sukcesu’’ kojarzą się z dobrobytem i spełnieniem. Kiedy zatem możemy mówić o schorzeniu psychicznym i zdiagnozować osobę, jako pacjenta z osobowością anankastyczną? W przypadku omawianego zjawiska pryncypialne podejście do wykonywanych czynności przekłada się na funkcjonowanie w społeczeństwie. Osoby z osobowością anankastyczną (inaczej obsesyjno–kompulsywną) dążą do całkowitego kontrolowania swoich działań, emocji, a także postępowania jednostek znajdujących się w otoczeniu. Wszystko ma iść według skrupulatnie ustalonego planu i harmonogramu. Ludzie cierpiący na zaburzenia osobowości o typie anankastycznym nie dopuszczają myśli o nieprzewidzianych sytuacjach i zdarzeniach, które mogłyby wpłynąć na zmianę wcześniej ustalonych celów.

Czarne albo białe. Dobry lub zły. Przyjaciel, a może największy wróg? Dychotomia myślenia to bardzo trudne do zakwestionowania, głęboko utrwalone wzorce. Nie bez powodu w przypadku tego zjawiska eksperci powołują się na takie zwroty, jak pułapka myślowa, brak szarej strefy czy też błąd logiczny. Z pewnością trudno byłoby znaleźć w społeczeństwie choć kilka osób, którym nie zdarzyło się myślenie dychotomiczne. Czy więc wszyscy jesteśmy niepoprawni i zaburzeni psychicznie? Jeśli uznasz za słuszną odpowiedź twierdzącą, wówczas podasz doskonały przykład omawianego zjawiska.

Jednymi z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych są zaburzenia lękowe, dla których interwencją obok farmakoterapii jest psychoterapia. W niniejszym artykule poświęcono uwagę psychoterapii poznawczo-behawioralnej w oparciu o uwarunkowania powstawania tej grupy zaburzeń, jakimi są m.in. pozabezpieczne style przywiązania oraz wynikające z nich negatywne i wywołujące lęk schematy w obszarze własnej osoby, przekonań o świecie społecznym, jak również relacji z nim.

Współczesne metaanalizy wyników badań dotyczących psychoterapii wskazują, że tym, co przede wszystkim wiąże się z jej skutecznością, jest nie tyle szkoła psychoterapii i związana z nią technika, a jakość relacji terapeutycznej (Samardzić i Nikolić, 2014).

Celem artykułu jest przedstawienie podstawowych założeń zaburzeń przywiązana w oparciu o teorie wyjaśniające kształtowanie się więzi. Jednocześnie autorka chce przedstawić zarys myślenia systemowego, który może być pomocny w zrozumieniu dzieci i ich rodzin oraz zgłaszanych przez nich problemów. Posłużenie się przykładami użycia techniki pytań cyrkularnych może stanowić zbiór praktycznych wskazówek do pracy z rodzinami. Terapia systemowa może być użyteczną techniką do pomocy rodzinom borykającym się z problemem zaburzenia więzi.

Klientka, lat 26, z diagnozą depresji nawracającej, skierowana na terapię przez lekarza psychiatrę. Początkowo praca z klientką była prowadzona w kierunku depresji. Dopiero po około dwóch miesiącach pani Klaudia przyznała się do traumatycznego wydarzenia w życiu – doświadczenia przemocy seksualnej w związku partnerskim. Na poruszenie tego wątku namówił klientkę obecny partner.