Dział: Diagnoza

Okres późnej dorosłości to często czas większej samoświadomości i pewności siebie. Zazwyczaj mamy już ugruntowane myślenie o sobie i ważnych dla nas sprawach. Również radzenie sobie z trudnościami bywa łatwiejsze dzięki wypracowaniu odpowiednich mechanizmów. Z drugiej strony pojawiają się kolejne wyzwania – zmiany rodzinne i dotyczące różnych sfer życia, a także doświadczenia strat.

Psychoterapia traumy złożonej to proces oparty na stopniowym budowaniu zaufania i poczucia bezpieczeństwa, zrozumienia swoich trudności, ich źródeł i mechanizmów wyzwalających, nabywaniu umiejętności radzenia sobie z nimi, a przede wszystkim odzyskiwaniu ważnych sfer życia odebranych przez doświadczenia traumatyczne.

Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym u ludzi, którzy przeżyli bolesne i trudne doświadczenia. Wiele badań wskazuje jednak także zwiększone ryzyko wystąpienia innych zaburzeń lękowych w miesiącach następujących po traumatycznych wydarzeniach. Dodatkowo, niektóre z symptomów PTSD mogą być zbliżone, a czasem wręcz identyczne jak te, którymi charakteryzują się inne zaburzenia lękowe.

Praktyka pokazuje, że osoby różnorodne płciowo coraz częściej zgłaszają się po usługi psychologiczne, w tym po wydanie opinii w celu rozpoczęcia procesu korekty płci. Niniejszy artykuł ma za zadanie przedstawienie praktycznych wskazówek, jak przeprowadzić proces diagnostyczny w zgodzie z aktualnymi zaleceniami instytucji zajmujących się zdrowiem osób z niezgodnością płciową.

Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia otępienie stanowi zespół objawów wywołanych chorobą mózgu, która klinicznie charakteryzuje się licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumowanie, liczenie, zdolności do uczenia się, język, którym często towarzyszą zaburzenia emocjonalne, zachowania i motywacyjne (WHO, 2000: 51).

Rola psychologa w interdyscyplinarnym zespole, który zajmuje się diagnostyką spektrum autyzmu, jest istotna, podobnie jak innych specjalistów wchodzących w skład takiego zespołu. Kluczowym pojęciem jest współpraca pomiędzy poszczególnymi specjalistami, a o rzetelności diagnozy świadczą różne kroki diagnostyczne podjęte podczas całego procesu oraz to, że danemu przypadkowi przypatruje się więcej niż jedna osoba. Zwykle są to: lekarz specjalista – psychiatra dzieci i młodzieży lub neurolog dziecięcy, pedagog specjalny, logopeda i właśnie psycholog.

Dla jednych zabawne wręcz dziwactwo, potocznie nazywane ,,chomikowaniem’’, dla innych powód do niepokoju, obserwacji i podjęcia leczenia. Zaczyna się zupełnie niewinnie, aby z roku na rok stan ten się pogłębiał, a ilość zebranych rzeczy znacznie wykraczała poza możliwości i warunki mieszkaniowe domownika. Ta ,,normalna’’ dla zbieracza pasja do gromadzenia przedmiotów o różnej wartości może prowadzić do znacznego pogorszenia (bądź całkowitego przerwania) stosunków z rodziną, przyjaciółmi i sąsiadami. Niestety bliscy w obliczu narastających problemów nierzadko wybierają najkrótszą drogę – piętnowanie i odcięcie się od chorego. Wynika to z braku dostatecznej wiedzy na temat syllogomanii i przyczyn jej wystąpienia. Leczenie patologicznego zbieractwa przy wsparciu i obecności bliskich to siedmiomilowy krok do przodu w terapii, dlatego warto w tym zakresie edukować i objąć opieką nie tylko samych pacjentów, ale również ich rodziny.

Dzieciństwo jest skarbnicą psychologicznych darów dla psychiki człowieka. W bezpiecznej więzi z matką dziecko może prawidłowo wzrastać emocjonalnie i psychologicznie, nabierać zdolności kochania i bycia kochanym, stopniowo stawać się sobą. Jednak więzi z najbliższymi mogą też być przestrzenią traum relacyjnych, które obciążają psychikę i kierują w stronę zaburzeń rozwojowych. Skutki dziecięcych psychicznych urazów widać w dorosłości, między innymi w trudnościach z tworzeniem stabilnych i satysfakcjonujących, bliskich relacji.