Terminologia
Termin DDD oznacza dorosłe dziecko z rodziny dysfunkcyjnej. Mianem tym określa się osoby, które wychowywały się w rodzinach dysfunkcyjnych borykających się z takimi problemami, jak:
- uzależnienia (alkohol, narkotyki, hazard itp.),
- porzucenie dziecka,
- przemoc: fizyczna, psychiczna, seksualna,
- zbyt wygórowane wymagania,
- parentyfikacja – zamiana ról,
- nieradzenie sobie przez dorosłych z problemami,
- traktowanie dziecka jak dorosłego,
- nadopiekuńczość,
- rozwód rodziców.
Charakterystyczne dla wszystkich rodzin dysfunkcyjnych jest to, że system ten jest systemem zamkniętym – to, co się dzieje, nie jest ujawniane na zewnątrz, a pomagają w tym niepisane zasady, które chronią zaburzone funkcjonowanie wszystkich członków. Struktura narzuca sposób postępowania, każdy z jej członków zna swoją pozycję i zgodnie z nią działa.
- Nie ufaj – bądź samodzielny i nie sprawiaj nikomu kłopotu. Nie licz na nikogo, nikt nie pomoże i nie wesprze. Dorośli nie są godni zaufania, zawodzą i nie można im wierzyć. Opiekun nie spełnia roli ochronnej i wspierającej, a wręcz odwrotnie jest źródłem lęku, agresji, braku poczucia bezpieczeństwa.
- Nie mów – nie opowiada się nikomu na zewnątrz tego, co się dzieje w domu, w rodzinie. Obowiązuje absolutna tajemnica. Niemniej jednak całe otoczenie wie, co się wydarza w danej rodzinie, ale również osoby spoza systemu nie przełamują tej tajemnicy. Zasada ta ma za zadanie chronić osobę, która jest np. uzależniona.
- Nie czuj – dochodzi do zamrożenia emocji i nieodczuwania żadnych stanów. Ma to pomóc w przetrwaniu najtrudniejszych sytuacji związanych z poczuciem lub byciem faktycznie zagrożonym utratą zdrowia i/lub życia. To, że dziecko nie odczuwa np. lęku, nie oznacza, że jest ono odważne i nieustraszone.
Specyfika funkcjonowania rodziny
Dysfunkcja wyznacza sposób funkcjonowania już na etapie planowania jakichś wspólnych działań; każdy z członków stara się przewidzieć różne scenariusze, które mogą mieć miejsce, np. osoba uzależniona się upi...