We wrześniowym wydaniu czasopisma “Psychologia w Praktyce” poruszamy temat diagnozy różnicowej i specyfiki pomocy psychologicznej w pracy z pacjentem z zaburzeniami somatoformicznymi i psychosomatycznymi. Piszemy też o nadużywaniu substancji psychoaktywnych w kontekście relacji intymnych. Przytaczamy przypadek pana Tomasza, 40-letniego architekta, który spożywając alkohol i narkotyki zaczął mieć problemy w aspekcie seksualnym. Zapraszamy do lektury!
KIEDY UMYSŁ WYKORZYSTUJE CIAŁO DO POWIEDZENIA CZEGOŚ WAŻNEGO
Wzajemne przenikanie się symptomów somatycznych z dolegliwościami sfery psychicznej powoduje, że niejednokrotnie do lekarzy różnych specjalności trafia pacjent, który prezentuje jako dominujące objawy somatyczne, posiadające w swoim obrazie klinicznym wieloaspektowe podłoże. Dolegliwości somatyczne mogą być jedną z form „wyrażania” nieprawidłowości dotyczących sfery psychicznej, a zaburzeniom psychicznym mogą towarzyszyć objawy somatyczne. Z drugiej strony przewlekła choroba somatyczna może też prowadzić do zaburzeń sfery psychicznej lub występować równolegle z nimi.
ZABURZENIA HIPOCHONDRYCZNE
Etymologia określenia hipochondria pochodzi z greckiego słowa hipokhondria, oznaczającego chrząstkę i ma związek ze starożytnym przekonaniem, że wnętrzności klatki piersiowej odpowiadały za smutek, zamartwianie się i melancholię. Zaburzenia hipochondryczne polegają na nadmiernym niepokoju i przekonaniu, że jest się chorym na ciężką chorobę somatyczną (lub ona dopiero się rozwija), a jednocześnie człowiek nie ma objawów fizycznych lub są one minimalne.
DYSMORFIA MIĘŚNIOWA U MĘŻCZYZN
Od lat 90. XX wieku uwagę środowisk naukowych przykuwać zaczęło zaburzenie postrzegania własnego ciała, w którym jednostka (zazwyczaj mężczyzna) obsesyjnie skupia się na swej muskulaturze przy braku poczucia satysfakcji ze swojego wyglądu. Początkowo zjawisko to zaobserwowano w środowisku kulturystów, którzy manifestowali irracjonalne przekonania na temat swojego ciała, postrzegając je jako zbyt wątłe. Z tego powodu zaburzenie to określono mianem odwrotnej anoreksji (ang. reverse anorexia), dla której z kolei charakterystyczne jest przekonanie o tym, że ciało jest zbyt obfite, masywne, tłuste itp.
