Model hipotezy cechy impulsywności (Bauchaine i wsp.) zakłada, że u podstaw behawioralnej ekspresji objawów ADHD oraz zaburzeń opozycyjno-buntowniczych (ODD) i zaburzeń zachowania (CD) leży ogólny czynnik impulsywności. Nieuwaga występująca w ADHD rozumiana jest tu jako wtórna w stosunku do objawów związanych z nadruchliwością i impulsywnością. Hipoteza zakłada, że dzieci prezentujące nasilone trudności z kontrolą impulsów i nadruchliwością w wieku przedszkolnym mogą rozwinąć ODD we wczesnym dzieciństwie, a następnie zaburzenia zachowania w okresie młodzieńczym i wreszcie antyspołeczne zaburzenia osobowości w okresie wczesnej dorosłości. Rozwój w kierunku zaburzeń eksternalizacyjnych zależny jest jednak od wpływu określonych środowiskowych czynników ryzyka (na podst. R. Gomez i wsp., 2022). Natomiast przegląd literatury dotyczącej neuroobrazowania struktury mózgu sugeruje, że istnieją różnice w patofizjologii ADHD i zaburzeń zachowania (Rubia, 2011).