W genach zapisana jest tylko podatność na wystąpienie choroby. Wśród czynników środowiskowych wymienia się takie, jak: niedożywienie w trakcie ciąży, wpływ czynników toksycznych, komplikacje położnicze, zwłaszcza związane z niedotlenieniem płodu lub noworodka, stan przedpadaczkowy matki podczas porodu, życie w mieście czy też zakażenie pre- i postnatalne oraz ich związek z genami kodującymi układ HLA. Chociaż większa różnorodność połączeń neuronalnych wydaje się być zdeterminowana genetycznie, uważa się, że czynniki środowiskowe, takie jak infekcje wirusowe, konflikty w zakresie grup głównych krwi lub niezgodność czynnika Rh, urazy lub komplikacje okołoporodowe, a także wysoka gorączka czy urazy mózgu powstałe we wczesnym dzieciństwie oraz zaburzenia metaboliczne i inne, mogą powodować nieprawidłowości w migracji komórek nerwowych.
Znaczenie neuroprzekaźników
Jednym z głównych neuroprzekaźników mózgu jest dopamina, która odpowiada m.in. za przekaz informacji. Jej działanie jest związane z regulacją myśli i emocji. Według teorii dopaminergicznej objawy psychozy wynikają z nadmiernej stymulacji dopaminergicznej w obrębie struktur układu limbicznego – w mózgu osoby chorej dochodzi do zaburzenia równowagi biochemicznej. Badania obrazowe i pośmiertne OUN (ośrodkowy układ nerwowy), wskazują na większą gęstość receptorów D2 (dopaminowych) w strukturach podkorowych u ok. 50% chorych na schizofrenię, co stanowi potwierdzenie udziału układu dopaminergicznego w etiologii psychoz.
Działanie psychozotwórcze amfetaminy także jest związane z jej wpływem na poziom dopaminy. Amfetamina nawet o kilkaset procent może podnosić poziom tego neuroprzekaźnika, a jak wiemy, jego nadmiar jest odpowiedzialny za objawy wytwórcze psychoz. Dlatego też u osób podatnych na zachorowanie na schizofrenię przyjmowanie środków zwiększających poziom dopaminy może być czynnikiem wyzwalającym pierwszy epizod schizofrenii.
Biorąc pod uwagę powyższe, można stwierdzić, że schizofrenia jest następstwem złożonych interakcji między wieloma czynnikami: dziedzicznymi, indywidualnymi oraz środowiskowym.
Jak już zostało wspomniane, schizofrenia nie jest chorobą dziedziczną. Nie możemy mówić o dziedziczeniu samej choroby, a jedynie pewnej podatności do zachorowania na nią.
Źródło: opracowanie własne.
Udział podatności genetycznej w wystąpieniu schizofrenii może być znaczący. Badania pokazują, że zgodność u bliźniąt jednojajowych wynosi > 33–60% (śr. 50%), czyli jeśli jeden bliźniak monozygotyczny zachoruje na schizofrenię, to u drugiego istnieje ok. 50-procentowe ryzyko zachorowania. W przypadku bliźniąt dwujajowych ryzyko zachorowania drugiego bliźniaka wynosi > 10–12%. Ryzyko zachorowania wśród krewnych I stopnia wynosi 3,5–8% – jeśli choruje któreś z rodziców, wynosi ono 5,6%, dla rodzeństwa to 10–12%. W przypadku krewnych II stopnia ryzyko zachorowania wynosi 2,4–4,2%.
Koncepcja dysmetrii poznawczej zakłada, iż schizofrenia jest skutkiem szczególnego metadeficytu neurokognitywnego oraz że ogół objawów kliniczn...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
