Przemoc i dyskryminacja
Dyskryminacja, której doświadczają osoby LGBTQIA+, to konsekwencja tego, w jaki sposób dane społeczeństwo jest ustrukturyzowane – jak wygląda prawo, edukacja, polityka czy kultura. Na poziomie interpersonalnym można rozróżnić dwie formy dyskryminacji: jawną i ukrytą. Jawna dyskryminacja to bezpośrednia przemoc fizyczna, wyzwiska czy otwarte deklaracje o nienawiści wobec kogoś. To wzorce zachowań i reakcji, przy których mamy raczej mało wątpliwości co do tego, że to przemoc.
W raporcie „Sytuacja społeczna osób LGBTA w Polsce” (Świder i Winiewski, 2017) 68,9% osób z populacji LGBTA spotkało się co najmniej z jednym rodzajem przemocy. Wyniki te wskazują, że przemoc motywowana uprzedzeniami jest dość powszechna.
Warto przy tej okazji zwrócić uwagę na tak zwany zespół antycypacyjny w populacji LGBTQIA+, stanowiący odpowiedź na doświadczenie przemocy czy dyskryminacji. Model, który może posłużyć do wyjaśnienia tego zjawiska, wskazuje istnienie stresu mniejszościowego. To ustawicznie obecny czynnik dodatkowy, poza „typowymi” stresorami, doświadczany przez grupy mniejszościowe, będący wynikiem napięć pomiędzy pragnieniami czy potrzebami, a fenomenami istniejącymi poza jednostką, takimi jak kultura, społeczne oczekiwania, system prawny czy religia. Do kategorii źródeł tego stresu zalicza się cały szereg procesów zewnętrznych wobec jednostki, takich jak przemoc fizyczna i psychiczna, oraz procesy wewnętrzne – oczekiwanie odrzucenia, poczucie piętna. Efektem działania tych procesów jest wyczerpywa...
