W fazie doświadczanego chaosu po otrzymaniu diagnozy choroby nowotworowej pacjenci i ich bliscy nie wiedzą, gdzie szukać pomocy w rozwiązywaniu problemów pozamedycznych: materialnych, technicznych, opiekuńczych, psychoonkologicznych, społecznych, by budować nowy wymiar równowagi w rodzinie, która zmaga się ze zmianami wniesionymi przez chorobę nowotworową i jej leczenie (Bright, Stanton, 2018; Lewis, 2010).
Na ogół osoby opiekujące się pacjentem odwołują się do swych dotychczasowych sposobów radzenia sobie z nowymi wyzwaniami życiowymi i na ogół są to wystarczające im zasoby psychospołeczne do pełnienia nowej roli, szczególnie w pierwszym okresie towarzyszenia bliskiemu w zmaganiu się z leczeniem przeciwnowotworowym. Niemniej jednak przewlekłość leczenia, jego negatywne uboczne skutki biopsychospołeczne dla pacjenta, niepewność co do wyleczenia przyczyniają się do tego, że pomagający ponosi spore koszty emocjonalne, społeczne, zdrowotne wywołane przez przeciążenie długotrwałym stresem (Hagedoorn, Sanderman, Bolks, Tuinstra, Coyne, 2008). Pytaniem otwartym pozostaje kwestia, czy w obecnym systemie ochrony zdrowia w Polsce istnieje możliwość profesjonalnego świadczenia interwencji psychologicznych dla opiekujących się chorym onkologicznie dzieckiem, współmałżonkiem, rodzicem seniorem.
Patrząc na żonę i męża w roli opiekuna swojego...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
Dołącz do grona specjalistów, którzy stale pogłębiają swoją wiedzę
Co dwa miesiące otrzymuj sprawdzone narzędzia i artykuły tworzone przez ekspertów-praktyków. Pogłębiaj wiedzę, pracuj sprawniej, pewniej i bądź przygotowany na najbardziej skomplikowane przypadki.
