W fazie doświadczanego chaosu po otrzymaniu diagnozy choroby nowotworowej pacjenci i ich bliscy nie wiedzą, gdzie szukać pomocy w rozwiązywaniu problemów pozamedycznych: materialnych, technicznych, opiekuńczych, psychoonkologicznych, społecznych, by budować nowy wymiar równowagi w rodzinie, która zmaga się ze zmianami wniesionymi przez chorobę nowotworową i jej leczenie (Bright, Stanton, 2018; Lewis, 2010).
Na ogół osoby opiekujące się pacjentem odwołują się do swych dotychczasowych sposobów radzenia sobie z nowymi wyzwaniami życiowymi i na ogół są to wystarczające im zasoby psychospołeczne do pełnienia nowej roli, szczególnie w pierwszym okresie towarzyszenia bliskiemu w zmaganiu się z leczeniem przeciwnowotworowym. Niemniej jednak przewlekłość leczenia, jego negatywne uboczne skutki biopsychospołeczne dla pacjenta, niepewność co do wyleczenia przyczyniają się do tego, że pomagający ponosi spore koszty emocjonalne, społeczne, zdrowotne wywołane przez przeciążenie długotrwałym stresem (Hagedoorn, Sanderman, Bolks, Tuinstra, Coyne, 2008). Pytaniem otwartym pozostaje kwestia, czy w obecnym systemie ochrony zdrowia w Polsce istnieje możliwość profesjonalnego świadczenia interwencji psychologicznych dla opiekujących się chorym onkologicznie dzieckiem, współmałżonkiem, rodzicem seniorem.
Patrząc na żonę i męża w roli opiekuna swojego bli...
Żona i mąż w roli opiekuna chorego onkologicznie członka rodziny
Choroba nowotworowa to trudna sytuacja nie tylko dla pacjenta, ale też dla jego najbliższych, którzy są pierwszą linią pomocy dla niego. Członkowie rodziny z reguły otrzymują niewystarczającą liczbę wskazówek, jak wspierać, opiekować się chorym, jak zreorganizować dotychczasowe życie rodzinne, małżeńskie, zawodowe, towarzyskie, by móc zaspokoić niepoznane dotychczas potrzeby chorego, swoje własne (w roli opiekuna) oraz zdrowych członków rodziny.
