W psychologii istnieją także nieco inne, choć wciąż zbieżne definicje przywiązania, między innymi: specyficzna więź o charakterze uczuciowym dwóch osób, oparta na dwustronnej aktywności rozumianej jako samoregulujący się układ, który posiada własną strukturę neurofizjologiczną (Schaffer, 1978), czy system zachowań i reakcji charakteryzujący się względną stałością (Plopa, 2005). Styl przywiązania można zaobserwować już w bardzo wczesnym dzieciństwie, określa on przebieg rozwoju jednostki w kontekście całego jej życia. Teoria przywiązania Bowlby’ego powstać miała na kanwie jego obserwacji klinicznych i badań przeprowadzanych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. w Stanach Zjednoczonych i Europie. Owe badania odnosiły się do tego, iż utrata opieki ze strony bliskich osób, przede wszystkim matki (np. w wyniku jej śmierci czy długotrwałego przebywania przez dziecko w instytucji, takiej jak szpital) ma negatywny wpływ na rozwój małego dziecka nie tylko w jego dzieciństwie, ale także w jego przyszłości. Oznacza to, że rodzaj wykształconego we wczesnym dzieciństwie stylu przywiązania ma niezwykle istotny wpływ na dalsze życie jednostki.
Style przywiązania
Przywiązanie rozwija się i ewoluuje już od dzieciństwa – to wtedy właśnie rozwój przywiązania realizuje się wraz ze zmianami i nabywaniem przez dziecko nowych kompetencji w dziedzinie motoryki, obszaru poznawczego, emocjonalnego i społecznego. Style przywiązania, które mogą się wykształcić we wczesnym dzieciństwie, zależą od relacji z obiektem...
