Zespół uzależnienia od internetu

Zjawisko psychopatologii w obszarze nowych mediów doczekało się badań przybliżających specyfikę objawów wskazujących na destrukcyjny charakter czynności podejmowanych w Internecie. Klasyfikacja diagnostyczna pozostawia jednak sporo wątpliwości, głównie w związku z różnorodnością e-uzależnień. Ekspansja zaburzeń psychicznych w świecie wirtualnym jest niezwykle szybka, a nasza wiedza na temat jej specyfiki nie jest wystarczająca. Próba ogólnego ujęcia wszystkich destrukcyjnych czynności w cyberprzestrzeni w jedno kryterium diagnostyczne okazuje się coraz częściej nietrafiona. Nowe zjawiska, takie jak phubbing, hikikomori czy też problemy, z jakimi zgłaszają się klienci do gabinetu psychoterapeuty, jednoznacznie wskazują na znaczący wpływ cyberprzestrzeni na jakość relacji interpersonalnych.

Odnosząc się do uzależnienia od Internetu, mam na myśli taki rodzaj dysfunkcjonalnego korzystania, który zamiast przynosić korzyści, staje się źródłem zaburzeń (S. Goolam, 2005). Zaburzenie to określane jest najczęściej jako: zespół uzależnienia od Internetu, patologiczne uzależnienie od Internetu, kompulsywne używanie Internetu oraz problemowe używanie Internetu. W Polsce stosuje się określenie zaproponowane przez prof. A. Jakubika – zespół uzależnienia od Internetu.

Diagnoza różnicowa uwzględniająca wielopłaszczyznową specyfikę zaburzeń manifestujących się w sieci, a mających wpływ na całokształt jednostki i jej funkcjonowania, zdaje się kluczowym zadaniem klinicystów decydujących się na pracę z e-uzależnieniami. U podłoża tego zagadnienia jawi się pytanie, jaka jest specyfika wzajemnych relacji rozwijającej się choroby a cyberprzestrzeni. Czy przestrzeń wirtualna staje się motorem napędowym nowych uzależnień behawioralnych? Czy może jest jedynie płaszczyzną, w której pierwotne zaburzenia występujące u jednostki mogą się swobodnie manifestować?