Levine zauważył, że zwierzęta, chociaż nieustannie narażone na kontakt z zagrażającymi bodźcami, posiadają wrodzone mechanizmy, które regulują i neutralizują stany wysokiego pobudzenia niezbędne do przeżycia. Spontanicznie powracają do równowagi poprzez mimowolny ruch, wytrząsanie się, ziewanie, trzęsienie. Człowiek również posiada te instynktowne mechanizmy regulacji, ale posiada również korę nową – racjonalny umysł, który często uniemożliwia ich wykorzystanie. Powstrzymanie spontanicznych, organicznych rozładowań prowadzi do formowania się konstelacji symptomów, takich jak ból, dysfunkcje poznawcze, ciągły niepokój.
Skutki nierozwiązanej traumy mogą być wyniszczające, gdyż kształtują sposób, w jaki żyjemy. „Trauma jest wewnętrznym kaftanem bezpieczeństwa, który tworzy się w chwili, kiedy moment przerażenia zostaje zamrożony w czasie. Dławi on poczucie istnienia i tłamsi próby pójścia naprzód w życiu. Odłącza nas od nas samych, od innych. Od natury i od ducha. Kiedy przytłacza nas zagrożenie, jesteśmy jak zamrożeni w lęku, tak jakby cała nasza instynktowna energia przetrwania została pobudzona, ale jakbyśmy nie mieli dokąd pójść”1.
Trauma nie jest umiejscowiona w wydarzeniu. Jest odpowiedzią układu nerwowego na zagrożenie i zamknięcie się w przestrzeni pierwotnych reakcji na bolesne doświadczenie. Każda sytuacja może doprowadzić do rozwinięcia objawów chronicznego stresu, jeśli to, co się wydarza, jest za intensywne, za szybkie i zbyt gwałtowne, np. wypadek samochodowy, napaść, procedury medyczne. Również jeśli pewnych jakości jest za mało i trwają za długo. Dzieje się tak w przypadku traumy rozwojowej, gdy dziecko dostaje za mało miłości, opieki, troski, dostrojenia. Chronicznie trwająca choroba rodzica, przemoc, uzależnienia mogą przytłaczać niedojrzały układ nerwowy dziecka, doprowadzając do kształtowania się dysfunkcjonalnych adaptacji.
W wyniku traumy zaburzona zostaje wrodzona zdolnoś...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
