Kryteria diagnostyczne stosowane u osób dorosłych i dzieci są tożsame. Tradycyjnie zaburzenia OCD zaliczane były do grupy zaburzeń lękowych – tak pozostało m.in. w klasyfikacji chorób medycznych ICD-10. Jednak już klasyfikacja chorób medycznych DSM-V traktuje zaburzenia lękowe rozdzielnie, poświęcając każdemu osobny rozdział. OCD znajduje się w klasyfikacji DSM-V w części Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane. Obok zaburzeń OCD są tutaj wymieniane: cielesne zaburzenia dysmorficzne, zbieractwo patologiczne, trichotillomania, wywołane zapalenie skóry, obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane wywołane substancją/lekiem, obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane wywołane stanem ogólnomedycznym, nieokreślone zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane. Jest to istotna zmiana w dotychczasowym myśleniu o omawianym zaburzeniu, w oderwaniu go od kontekstu lęku.
Według klasyfikacji ICD-10 zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne rozpoznajemy wtedy, gdy zostaną spełnione następujące kryteria (te same w przypadku dzieci i osób dorosłych):
- Myśli natrętne (obsesje) bądź czynności natrętne (kompulsje) lub oba objawy są obecne przez większość dni w czasie ostatnich 2 tygodni.
- Myśli natrętne (myśli, idee, wyobrażenia) i czynności natrętne (działania) charakteryzują się następującymi cechami, z których wszystkie muszą być obecne:
- Objawy są postrzegane jako powstające w umyśle pacjenta, nie jako narzucone z zewnątrz.
- Powtarzają się i są odczuwane jako nieprzyjemne. Co najmniej jeden objaw (myśl lub czynność natrętna) postrzegany jest jako nadmierny lub pozbawiony sensu.
- Pacjent próbuje przeciwstawić się objawom (opór przeciwstawiany długo trwającym myślom lub czynnościom natrętnym może być minimalny)...
