Kryteria diagnostyczne stosowane u osób dorosłych i dzieci są tożsame. Tradycyjnie zaburzenia OCD zaliczane były do grupy zaburzeń lękowych – tak pozostało m.in. w klasyfikacji chorób medycznych ICD-10. Jednak już klasyfikacja chorób medycznych DSM-V traktuje zaburzenia lękowe rozdzielnie, poświęcając każdemu osobny rozdział. OCD znajduje się w klasyfikacji DSM-V w części Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane. Obok zaburzeń OCD są tutaj wymieniane: cielesne zaburzenia dysmorficzne, zbieractwo patologiczne, trichotillomania, wywołane zapalenie skóry, obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane wywołane substancją/lekiem, obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane wywołane stanem ogólnomedycznym, nieokreślone zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i inne z nimi związane. Jest to istotna zmiana w dotychczasowym myśleniu o omawianym zaburzeniu, w oderwaniu go od kontekstu lęku.
Według klasyfikacji ICD-10 zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne rozpoznajemy wtedy, gdy zostaną spełnione następujące kryteria (te same w przypadku dzieci i osób dorosłych):
- Myśli natrętne (obsesje) bądź czynności natrętne (kompulsje) lub oba objawy są obecne przez większość dni w czasie ostatnich 2 tygodni.
- Myśli natrętne (myśli, idee, wyobrażenia) i czynności natrętne (działania) charakteryzują się następującymi cechami, z których wszystkie muszą być obecne:
- Objawy są postrzegane jako powstające w umyśle pacjenta, nie jako narzucone z zewnątrz.
- Powtarzają się i są odczuwane jako nieprzyjemne. Co najmniej jeden objaw (myśl lub czynność natrętna) postrzegany jest jako nadmierny lub pozbawiony sensu.
- Pacjent próbuje przeciwstawić się objawom (opór przeciwstawiany długo trwającym myślom lub czynnościom natrętnym może być minima...
Dołącz do grona specjalistów, którzy stale pogłębiają swoją wiedzę
Co dwa miesiące otrzymuj sprawdzone narzędzia i artykuły tworzone przez ekspertów-praktyków. Pogłębiaj wiedzę, pracuj sprawniej, pewniej i bądź przygotowany na najbardziej skomplikowane przypadki.