Autor: Magdalena Lange-Rachwał
Absolwentka Instytutu Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Prowadzi prywatną praktykę psychologiczną, pracując z dziećmi i ich opiekunami w gabinetach w Poznaniu i Luboniu. Jest współwłaścicielką Centrum Opieki Okołoporodowej i Wczesnodziecięcej Mamutek w Poznaniu. Towarzyszy tam mamom w ciąży i po porodzie oraz maluchom 0-2 lata. Jest ekspertem i autorką części poradnikowej dla rodziców w książeczkach z serii Akademia Inteligentnego Malucha (Elementarz Inteligentnego Malucha 1-3, seria Lena) oraz autorką publikacji w prasie ogólnopolskiej i lokalnej oraz na portalach parentingowych. W swojej pracy kieruje się przesłaniem „Świadomy rodzic, lepsze dzieciństwo”. Umów wizytę online z autorką na portalu Zaufany Terapeuta.
Zaburzenia odżywiania typu anoreksja (anorexsia nervosa) oraz bulimia (bulimia nervosa) stanowią spore wyzwanie terapeutyczne. Część psychoterapeutów nie decyduje się na pracę z tego typu klientami z różnych przyczyn – jedną z nich jest obiegowa opinia dotycząca trudności w pracy z chorymi oraz trudności w osiąganiu satysfakcjonujących wyników.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne we współczesnej psychiatrii zaliczane są do schorzeń neuropsychiatrycznych związanych ze zmianami strukturalnymi i czynnościowymi w obrębie OUN. Zaburzenia OCD występują zarówno u osób dorosłych, jak i u młodzieży oraz dzieci, powodując duży dyskomfort pacjentów oraz odczuwalne pogorszenie jakości ich życia. Stanowi to dużą motywację do podjęcia leczenia lub psychoterapii.
Podstawowym zadaniem rodzica w pierwszym roku życia dziecka jest zbudowanie modelu bezpiecznego przywiązania. W literaturze przedmiotu o znaczeniu tej relacji oraz jej wpływie na późniejsze życie dziecka wspominają liczni autorzy (m.in. Bowlby, 1973; Crittenden, 1995; Leerkes, 2000; Sroufe i in., 2000). Jedną z najbardziej znanych koncepcji dotyczących tego zagadnienia jest neopsychologiczna teoria Johna Bowlby’ego,opisująca style przywiązania (unikający, lękowo-ambiwalentny, bezpieczny) i konsekwencje zbudowanej w pierwszym roku życia relacji z opiekunem. Zaburzenie tej relacji może mieć istotny wpływ na późniejszy rozwój dziecka. Widać więc wyraźnie, że w praktyce psychologicznej praca z rodzicami dzieci w okresie pierwszego roku życia jest niezwykle istotna.