Warto na marginesie tych rozważań przypomnieć pojęcie bondingu – gotowości opiekuńczej, stworzone przez Marshala Klausa i Johna Kennella, autorów książki Maternal Infant Bonding (1976). Wydanie tej publikacji zwróciło uwagę na istotną rolę kontaktu między matką a dzieckiem w pierwszych dwunastu godzinach po porodzie, szczególnie zaś w pierwszych minutach. W tym okresie występujący we krwi matki wysoki poziom oksytocyny, niektórzy badacze (Carter, 1998; Kennell, Klaus 1998) łączyli z tworzeniem więzi. Praktyczny wymiar tych teorii widoczny jest w praktyce szpitalnej – w powszechnym obecnie w Polsce tzw. kontakcie skóra do skóry, praktykowanym na salach porodowych. Na przestrzeni lat uznano jednak, że zjawisko budowania więzi u ludzi jest znacznie bardziej skomplikowane. Badacze Klaus i Kennell przyznali, że wczesny kontakt między matką a dzieckiem ułatwia tworzenie więzi, nie jest natomiast jedynym czynnikiem jej tworzenia – pisząc „ludzie są istotami o wielkich zdolnościach przystosowawczych i swoją relację z dzieckiem budują na wiele sposobów” (Kennell, Klaus, 1998).
Wpływ opieki poporodowej na więź matki i dziecka
Pracując z kobietami w ciąży i po porodzie, mam świadomość, jak często profilaktyka, psychoedukacja lub terapia mogą odmienić życie pacjentki oraz jej relację z nowonarodzonym dzieckiem. Istnienie psychologicznej opieki okołoporodowej może znacząco wpłynąć na zmiany w zakresie jakości relacji dziecko–matka. Istnieje wiele przyczyn zaburzenia więzi w tym okresie, ograniczę...
