Podczas pracy z pacjentami pediatrycznymi pojawiają się kontrowersje dotyczące kwestii związanych z seksualnością w opiece zdrowotnej. To ważne, by lekarze pomagali młodym pacjentom w sposób bezstronny i pozbawiony uprzedzeń. Jako dorośli, dzieci i młodzież będą funkcjonować w wielu rolach związanych z seksualnością, czy to heteroseksualnych, homoseksualnych, panseksualnych, czy innych. W niniejszym omówieniu rozważono wiele z tych złożonych i kluczowych kwestii, związanych z fascynującym rozwojem ludzkiej seksualności u młodych pacjentów.
Wprowadzenie
Edukacja seksualna to wiedza o tym, że wszyscy jesteśmy istotami seksualnymi, że nasza seksualność jest częścią naszego życia i może wzmacniać i wzbogacać naszą całkowitą osobowość. Seksualność jest zjawiskiem złożonym, obejmującym interakcje w zakresie: a) płci biologicznej, b) podstawowej świadomości płci (poczucia przynależności do płci męskiej, żeńskiej albo żadnej z nich), c) zachowań wynikających z ról płciowych (związanych i niezwiązanych z seksualnością). Seksualność to również zasadnicze, a równocześnie głębokie uznanie faktu, że człowiek potrzebuje innych istot ludzkich i że ta zdolność człowieka do dawania i przyjmowania miłości reprezentuje kontinuum od chwili narodzin aż do śmierci. Seksualność człowieka obejmuje proces interakcji z innymi oraz sposoby, dzięki którym dana jednostka uczy się tego, by inni wchodzili z nią w interakcje. W miarę rozwoju seksualności sukces czy porażka doświadczana przez dziecko i nastolatka ma ogromny wpływ na ewentualne powodzenie lub jego brak w życiu dorosłym.
Seksualność dzieci jest często postrzegana w odniesieniu do tego, w jaki sposób pojęcie seksualności człowieka ewoluuje poprzez różne etapy dzieciństwa obejmujące: niemowlęctwo, wiek poniemowlęcy, przedszkolny, szkolny i nastoletni. Kluczową składową zdrowego rozwoju nastolatka jest sposób, w jaki on czy ona realizuje kolejne etapy swojej młodzieńczej seksualności. Na ogół określamy zmiany fizyczne wieku nastoletniego jako dojrzewanie płciowe [ang. puberty], jednakże to całość adolescencji powinna być postrzegana jako krytyczny okres, tak dla rozwoju fizycznego, jak i dla psychospołecznego i poznawczego w przechodzeniu od dzieciństwa do dojrzałości. W wieku nastoletnim jednostka musi wypracować zdrowe poczucie własnej wartości oraz poczucie komfortu w zakresie własnej seksualności – ucząc się radzenia sobie z tymi aspektami w swoim „seksualnym” wszechświecie. Przyglądając się seksualności młodzieży, należy spojrzeć poza tradycyjne badania, koncentrujące się na konsekwencjach stosunku płciowego, obejmujących choroby przenoszone drogą płciową (CPDP) i ciąże w wieku nastoletnim. Seksualność dziecięca prowadzi do seksualności nastoletniej, a ta z kolei do seksualności wieku dorosłego wraz z jej złożonymi aspektami obejmującymi pociąg seksualny (pożądanie czy namiętność), podniecenie (ekscytację, rozbudzenie), zachowania i funkcjonowanie seksualne.
W badaniach bierzemy pod uwagę różnorakie aspekty seksualności dzieci i młodzieży: rozwój psychofizyczny, postawy związane z seksualnością ze szczególnym uwzględnieniem masturbacji, rolę dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego (OUN), typowe etapy seksualności młodzieży, współczesne zmiany w rozwoju pediatrii w zakresie seksualności, ciąże nastoletnie, hiperseksualność (zwiększone libido), wykorzystywanie seksualne, „przemoc na randce”, młodocianych przestępców seksualnych, odpowiedzialną seksualność nastolatków oraz spojrzenie na osoby LGBTQIA+. W podsumowaniu...
