Masturbacja dziecięca jako realizacja celów pozaseksualnych – diagnoza i metody pracy z dzieckiem i rodziną

Narzędziownia

Dziecięca masturbacja jest tematem budzącym wiele kontrowersji. W powszechnej opinii połączenie dziecięcości i seksualności jest zjawiskiem wzajemnie wykluczającym się i budzącym sprzeciw. Masturbacja traktowana jest jako przejaw zachowań problematycznych, a nawet patologicznych, mających świadczyć o nieprawidłowym rozwoju, rozhamowaniu, problemach emocjonalnych lub doświadczeniu nadużycia seksualnego. Wynika to z niskiej świadomości społecznej, nieznajomości aspektów prawidłowego rozwoju psychoseksualnego okresu dzieciństwa, a także ma swoje korzenie w kulturowym tabu i głęboko zakorzenionych mitach wokół seksualności.

Współcześni badacze zjawiska definiują masturbację dziecięcą jako autostymulację genitaliów służącą uzyskaniu przez dziecko przyjemności. Masturbacja dziecięca sama w sobie jest zjawiskiem rozwojowym i stanowi jedną z naturalnych form ekspresji seksualnej w okresie dzieciństwa. Istnieją jednak sytuacje, kiedy dziecięce zachowania masturbacyjne przybierają formę pozanormatywną i stają się wówczas przedmiotem diagnozy klinicznej (za: Beisert, 2022).

Kryteria diagnostyczne

W klasyfikacji diagnostycznej ICD-10 możemy odnaleźć termin nadmiernej masturbacji dziecięcej jako jednej z form zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się w okresie dzieciństwa i w wieku młodzieńczym (F.98.8). W najnowszej klasyfikacji diagnostycznej ICD-11, jak również w klasyfikacji DSM-V nie odnajdziemy żadnego odwołania do zjawiska masturbacji dziecięcej.
Taka sytuacja w praktyce klinicznej pozostawia pewien dylemat diagnostyczny, powodując u wielu specjalistów trudności w dokonaniu oceny, czy dane zachowanie masturbacyjne mieści się w obszarze normy czy też poza nią wykracza.
Do właściwej oceny i kwalifikacji zachowań masturbacyjnych możemy posłużyć się szczegółowymi kryteriami normy (Beisert, 2022) i kryteriami patologii (Izadi-Mazidi i Riahi, 2020; za: Beisert, 2022), które zostały opracowane przez badaczy zjawiska.

Kryteria normy dziecięcych zachowań masturbacyjnych:

  1. Umożliwiają realizację zadań rozwojowych przewidzianych dla danego okresu
    Masturbacja nie powinna w żaden sposób ograniczać, uniemożliwiać lub dominować nad innymi formami aktywności dziecka, pozwalając na jego harmonijny rozwój.
    Dokonując oceny tego kryterium, należy wziąć pod uwagę: liczbę i częstotliwość występowania zachowań masturbacyjnych, motywację, kompulsywność, uporczywość, wiek, płeć oraz temperament dziecka i ewentualne deficyty rozwojowe.
  2. Mieszczą się w repertuarze zachowań seksualnych typowych dla wieku
    Masturbacja charakterystyczna dla okresu dzieciństwa ma formę pozagenitalną (bez penetracji), nieintruzywną (bez samouszkodzeń) i „niewyrafinowaną” (bez udziału zwierząt i pornografii zoofilnej).
  3. Mają charakter dobrowolny
    Oznacza to, że dane zachowanie pozbawione jest cech przymusu, agresji, szantażu czy manipulacji.
  4. Nie szkodzą zdrowiu
    Manipulacja narządami płciowymi nie może prowadzić do ich ranienia, uszkodzenia czy zakłócenia funkcji. Masturbacja nie może powodować także szkód o podłożu emocjonalnym.
  5. Uwzględniają normy społeczno-kulturowe
    Kryterium to należy odnosić do specyfiki czasu i miejsca, w którym dokonujemy oceny zachowania na tle obowiązujących reguł, nakazów i zakazów. Przykładowo, w kulturze zachodniej za nienormatywną uznaje się masturbację w miejscach publicznych.
  6. Prowadzą do realizacji celów seksualnych
    Masturb...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI