Głusi rodzice w gabinecie terapeutycznym
Zestaw praktycznych wskazówek o co i jak pytać

PJM jest językiem wizualno-przestrzennym o odmiennej gramatyce, frazeologii itp. w stosunku do języka polskiego (Tomaszewski, 2010). Opanowanie języka migowego (podobnie jak każdego innego języka obcego) na poziomie umożliwiającym pracę psychologiczną wymaga wielu lat nauki i praktyki. Nieliczni specjaliści posiadający tę rzadką umiejętność są zwykle skupieni w dużych miastach. W konsekwencji w społeczności osób głuchych pójście do psychologa traktowane jest bardziej jako ostateczność niż pierwszy odruch w sytuacji kryzysowej. Każda wizyta łączy się bowiem nie tylko z koniecznością oczekiwania w długich kolejkach w instytucjach finansowanych z budżetu państwa lub ponoszenia znaczących nakładów finansowych w przypadku wizyt prywatnych. Za każdym razem osoba głucha musi jeszcze zadbać o obecność tłumacza języka migowego. Łatwo sobie wyobrazić, że ustalenie terminu spotkania, który będzie odpowiadał zarówno specjaliście, tłumaczowi, jak i pacjentowi, bywa zadaniem karkołomnym, przypominającym niekiedy skomplikowaną łamigówkę. W rezultacie osoby niesłyszące bardzo rzadko korzystają z usług psychologicznych i zazwyczaj skłaniają ich do tego czynniki sytuacyjne.

Umówienie wizyty u psychologa z perspektywy osoby głuchej

Jednym z częstszych powodów, dla których osoby niesłyszące zgłaszają się do psychologa jest skierowanie na wizytę przez pracowników przedszkola lub szkoły, do których uczęszczają ich sprawiające problemy wychowawcze dzieci. W tej sytuacji okoliczności pojawienia się głuchych rodziców w gabinecie psychologicznym są trudne, zarówno dla nich samych, jak i dla psychologa. Rodzice miewają bowiem poczucie, że zostali przymuszeni do spotkania z osobą obcą, nieznającą problemów społeczności, z której się wywodzą. Dodatkowo czują się bezradni wobec własnych dzieci oraz kadry pedagogicznej, z którą mają znacznie utrudnioną komunikację. Z kolei dla psychologa niemającego doświadczenia w pracy z głuchymi pacjentami tego typu wizyty bywają źródłem dużego stresu. Konieczność porozumiewania się za pośrednictwem tłumacza wywołuje lęk przed utratą kontroli nad sytuacją i/lub byciem ocenianym. Kunsztu wymaga także takie prowadzenie wywiadu wstępnego, aby na podstawie zebranych informacji można było udzielić odpowiedzi na pytanie, czy przyczyna zgłaszanego problemu wychowawczego ma związek z faktem, że dziecko pochodzi z rodziny osób niesłyszących czy też nie.

Jak dokonać tego rozstrzygnięcia i poczuć się pewniej w roli diagnostyczno-terapeutycznej? Oto kilka praktycznych wskazówek sformułowanych o własną praktykę kliniczną.

Pracując z głuchymi rodzicami należy zawsze pamiętać, że są to osoby myślące w innym języku niż język polski i zakotwiczone w społeczności rządzącej się własnymi prawami.

Rola tłumacza języka migowego podczas spotkania diagnostycznego

Większość psychologów zajmujących się działalnością diagnostyczną i terapeutyczną jest przyzwyczajona do indywidualnej pracy z rodzicami, niepodlegającej bezpośredniej obserwacji. Obecność tłumacza zmienia ten stereotyp, wprowadzając nieznany wcześniej element do relacji z klientem.

Krok 1
Już na etapie umawiania spotkania dobrze jest upewnić się, że osoba, która będzie pełniła funkcję tłumacza, nie jest w żaden sposób emocjonalnie związana z klientem. Członkowie rodziny, nauczyciele uczący dziecko itp. mają bowiem skłonność do wychodzenia z roli i prezentowania własnego stanowiska w danej sprawie. W rezultacie psycholog może znaleźć się w krzyżowym ogniu między swoimi klientami a wychodzącym ze swej roli tłumaczem. Z powodu braku znajomości języka migowego nie będzie miał on jednak możliwości zapanowania nad sytuacją i stanie się jedynie bezradnym obserwatorem.

Krok 2
Przed rozpoczęciem spotkania warto zorganizować przestrzeń w gabinecie w sposób porządkujący sytuację. Naprzeciwko psychologa powinny być przygotowane miejsca siedzące dla rodziców. Krzesło, na którym usiądzie tłumacz, dobrze jest umieścić z boku, najlepiej poza polem widzenia...