Autor: Redakcja

Zaburzenia pod postacią somatyczną to wielkie wyzwanie dla specjalistów. Częsta zmiana objawów i stopnia odczuwania bólu (najczęściej fizycznego) uniemożliwia dokładną identyfikację medycznej przyczyny ich wystąpienia. Omawiane w tym artykule zaburzenia somatyzacyjne należą do grupy dolegliwości występujących pod postacią somatyczną. Gdy bóle nasilają się, a ich częstotliwość zaburza prawidłowe funkcjonowanie, wówczas pacjenci szukają specjalistycznej pomocy w celu ustalenia przyczyny i leczenia. Pacjent musi zdawać sobie sprawę z problematycznej diagnozy i długiego procesu terapeutycznego.

Drobiazgowość, sumienność, pedanteria i precyzja to cechy osobowości, które wywołują szacunek, podziw i uznanie. Człowiek dobrze zorganizowany i pracowity, to wymarzony pracownik i partner życiowy. ,,Ludzie sukcesu’’ kojarzą się z dobrobytem i spełnieniem. Kiedy zatem możemy mówić o schorzeniu psychicznym i zdiagnozować osobę, jako pacjenta z osobowością anankastyczną? W przypadku omawianego zjawiska pryncypialne podejście do wykonywanych czynności przekłada się na funkcjonowanie w społeczeństwie. Osoby z osobowością anankastyczną (inaczej obsesyjno–kompulsywną) dążą do całkowitego kontrolowania swoich działań, emocji, a także postępowania jednostek znajdujących się w otoczeniu. Wszystko ma iść według skrupulatnie ustalonego planu i harmonogramu. Ludzie cierpiący na zaburzenia osobowości o typie anankastycznym nie dopuszczają myśli o nieprzewidzianych sytuacjach i zdarzeniach, które mogłyby wpłynąć na zmianę wcześniej ustalonych celów.

Czarne albo białe. Dobry lub zły. Przyjaciel, a może największy wróg? Dychotomia myślenia to bardzo trudne do zakwestionowania, głęboko utrwalone wzorce. Nie bez powodu w przypadku tego zjawiska eksperci powołują się na takie zwroty, jak pułapka myślowa, brak szarej strefy czy też błąd logiczny. Z pewnością trudno byłoby znaleźć w społeczeństwie choć kilka osób, którym nie zdarzyło się myślenie dychotomiczne. Czy więc wszyscy jesteśmy niepoprawni i zaburzeni psychicznie? Jeśli uznasz za słuszną odpowiedź twierdzącą, wówczas podasz doskonały przykład omawianego zjawiska.

Terapia pary jest niezwykle wymagającą formą terapii, stanowiącą wyzwanie dla terapeutów. Wielu przyznaje, że największą bolączką w tego rodzaju terapii jest metodyka pracy z parą. Brak wystarczającej wiedzy odnośnie środków, metod oraz samej struktury generuje brak rozwoju procesu terapeutycznego w odniesieniu do jakości komunikacji między partnerami.

Jesteśmy obecnie świadkami ogromnych zmian w zakresie funkcjonowania psychospołecznego, które szczególnie mocno widać w obszarze relacji partnerskich. Związki zmieniły się na przestrzeni lat nie tylko pod względem społecznym, ale również ekonomicznym i psychologicznym, co przełożyło się na istotę i charakter pracy terapeutycznej z parą.

Pojęcie „przestępczości nieletnich” jest używane w kryminologii i kryminalistyce, w naukach prawa karnego oraz w psychologii, pedagogice i socjologii. Socjologowie uważają, że należy to pojęcie przedstawić całkowicie inaczej, niż określa to sądownictwo. Poprzez otoczenie, czy postrzeganie samego siebie młodociany przedstawia własną osobę w ujęciu przestępcy. Poprzez kategoryzowanie go jako przestępcy, zaczynają zachodzić u niego zmiany na tle psychologicznym. Taka jednostka, która została uznana za przestępcę, wśród społeczeństwa zostaje odizolowana, co całkowicie wyklucza ją z życia publicznego. Sympatycy owej teorii, kładą szczególny nacisk na problem, ponieważ taka osoba trafia do grup o charakterze demoralizującym.[1]