Przypomnienie rozwoju układu nerwowego
W poprzednim artykule staraliśmy się pokazać, że w obszarze mikrokinezyterapii do zakłóceń pochodzących z układu nerwowego można mieć dostęp poprzez palpację ciała pacjenta. W rzeczywistości, tkanka nerwowa pojawia się w życiu płodowym, a nawet nieco wcześniej, w fazie embrionalnej, wraz z rozwojem dwóch pierwszych tkanek: endoblastu i ektopoblastu, czyli tkanki zewnętrznej i wewnętrznej. Ta zewnętrzna tkanka, ektoblast, na początku buduje epidermę, a następnie po tym pierwszym etapie rozwija się układ nerwowy z płytką nerwową, która jest centralną grzbietową częścią epidermy. Płytka ta przekształca się w rynienkę i na końcu tworzy kanał nerwowy, kanał rdzenia kręgowego. Układ ten następnie przechodzi ewolucję filogenetyczną gatunku i tworzy różne części układu nerwowego, które będą dodawane jedna po drugiej, począwszy od obwodów czuciowych i ruchowych organizmów na poziomie rozwoju robaków, po układ przywspółczulny z bezkręgowcami, współczulny z odruchami rdzeniowymi, poziom ewolucyjny ryba na końcu powstaje mózg i jego trzy poziomy: archaeo, paleo i neokortex, które odpowiadają stadiom ewolucyjnym gadów, ptaków i ssaków (rys. 1). Odzwierciedlenie tych etapów ewolucji można znaleźć na powierzchni ciała pacjenta, szczególnie na powierzchni głowy, szyi i na tułowiu, z obwodami sensorycznymi z przodu i motorycznymi z tyłu. Reakcja motoryczna (ruch ciała) jest reakcją organizmu na sytuację, zdarzenie i ta reakcja może być mniej lub bardziej prawidłowa, a więc może stanowić źródło tak zwanych problemów psychologicznych.
