Dyskusja wokół diagnozy zaburzeń osobowości wśród dzieci i młodzieży
Podstawą dla takiego rozdzielenia cech i predyspozycji od diagnozy zaburzenia osobowości u osób, które nie ukończyły 18. r.ż., było przekonanie, że osobowość w okresie od dzieciństwa do adolescencji ulega ciągłym przemianom, a stabilizacja jej struktury następuje około 30. r.ż., co znalazło swoje zastosowanie w podręcznikach diagnostycznych ICD-10 oraz DSM-IV. Ponadto intensywność zmian w funkcjonowaniu dzieci i młodzieży utrudniała obserwowanie utrzymujących się określonych trudności jednostki w ciągłości występowania określonych objawów, wynoszących min. 2 lata (Caspi i in., 2005). Ponadto pod uwagę brano również stygmatyzujący charakter diagnozy, który mógłby działać jako czynnik dodatkowo demotywujący osoby, wobec których takie rozpoznanie zaburzeń osobowości postawiono.
Obecne wyniki badań wskazują na fakt, że również u dzieci i młodzieży możliwe jest diagnozowanie zaburzeń osobowości, czego przykładem jest diagnoza antyspołecznego zaburzenia osobowości, którego cechy występują u jednostki już w okresie dzieciństwa (Lenkiewicz i in., 2015). Podobnego wniosku dostarczają wyniki badań retrospektywnych pacjentów z postawionym rozpoznaniem zaburzenia osobowości, którzy wskazywali na obserwowanie określonych trudności i cech już w okresie dzieciństwa oraz adolescencji. Jednak trudności dotyczące oceny występowania zaburzeń osobowości u dzieci i młodzieży wynikają z braku dostatecznej liczby badań. Aktualnie nie została utworzona lista kryteriów diagnostycznych zaburzeń osobowości wieku rozwojowego, a nie wszystkie kryteria do diagnozy zaburzeń osobowości u dorosłych mają swoje zastosowanie i przełożenie na specyfikę wieku rozwojowego. Dzieje się tak z podstawowych powodów:
- Okres rozwojowy jest bardziej dynamiczny niż okres dorosłości pod względem cech, zachowań i postaw, a odnoszenie kryteriów dla dorosłych do diagnozy dzieci i młodzieży może...
