Studium przypadku
Magda w wieku 25 lat przeżyła wypadek samochodowy, w wyniku którego doznała urazu rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym. Jej stan był bardzo ciężki. Rehabilitacja trwała ponad rok. W tym czasie rozstała się z partnerem i zerwała większość towarzyskich kontaktów. Bardzo zaangażowała się w proces usprawniania, nauczyła się poruszać na wózku aktywnym i samoobsługi, samocewnikowania, przystosowała mieszkanie. Po dwóch latach zrobiła prawo jazdy, zaczęła działać społecznie i podjęła pracę zawodową jako urzędniczka. Stanowiła wzór dla wielu kobiet w podobnej sytuacji. Trzy lata po wypadku zalogowała się na serwisie randkowym, na którym poznała mężczyznę, z którym wyjątkowo dobrze się jej rozmawiało. Nie ukrywała przed nim, że porusza się na wózku. Kiedy doszło do pierwszego spotkania, oboje zrobili na sobie bardzo dobre wrażenie. Zaczęli się regularnie spotykać i zakochali się w sobie. Kiedy doszło do pierwszych pocałunków, ogarnęła ją panika związana z problemami z pęcherzem neurogennym, brakiem czucia, wstydem i wszystkim, co uświadomiło jej, że „nie do końca czuje się kobietą”. Partner wykazywał dużo taktu, ale bardzo namawiał ją do podjęcia współżycia. Zaczął interesować się problematyką seksualności osób po urazie rdzenia kręgowego (URK) i sygnalizował, że rozumie jej problemy. Pomógł jej zorganizować konsultację ginekologiczną, seksuologiczną i fizjoterapeutyczną. Specjalistki stwierdziły zniesienie czucia powierzchniowego w obrębie narządów płciowych, ale okazało się, że przy pełnym badaniu klientka odczuwa okolice szyjki macicy. Ustalono, że u klientki brakuje lubrykacji, ale dużo fantazjuje o seksie i sprawia jej to przyjemność. Zaproponowano stosowanie żelów nawilżających oraz dobranie odpowiedniej metody antykoncepcji. Fizjoterapeutka doradziła, w jakich pozycjach klientka może uniknąć napięć spastycznych w trakcie współżycia. Obawy związane z pęcherzem neurogennym i wypróżnianiem zostały omówione – zaproponowano cewnikowanie przed stosunkiem i ewentualną ewakucję masy kałowej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Magda po wizycie zachęcona przez ginekolog skontaktowała się z dwiema koleżankami, które poruszają się na wózkach i są w związkach partnerskich oraz posiadają dzieci, i otwarcie podzieliła się swoimi wątpliwościami. W rezultacie spokojne i optymistycznie podjęła decyzję, że rozpocznie współżycie seksualne. Relacja z wybranym partnerem mogła się rozwijać, także w kierunku planowania rodzicielstwa
Komentarz:
Nawet przy znacznych obciążeniach somatycznych (zaburzenia czucia, niedowład, spastyczność, zaburzenia czynności zwieraczy) klientki mogą podejmować satysfakcjonujące współżycie, jeśli lekarze, fizjoterapeuci i psychoseksuolodzy uwzględnią w pracy z nimi tak ważny aspekt życia, jakim jest seksualność. Podstawą jest otwartość i udzielanie niezbędnych informacji, które umożliwią im pokonanie ograniczeń. W przypadku tej klientki, po uregulowaniu kwestii związanych z dysfunkcją zwieraczy, lubrykacją i dobraniu antykoncepcji, podjęcie aktywności seksualnej stało się możliwe. Pomocna była konsultacja z fizjoterapeutką uroginekologiczną, która nauczyła ją, jak w sytuacji intymnej posługiwać się „nowym ciałem”. Z seksuologicznego punktu widzenia istotne jest uświadomienie klientki o znaczeniu rozwijania stref erogennych w miejscach ciała, w których zostało zachowane czucie, i możliwości odczuwania orgazmu wyni...
